Αργοπορημένοι καταφέραμε να φτάσουμε στο Αμφιθέατρο «Ιωάννης Δεσποτόπουλος» του Ωδείου Αθηνών για να μετέχουμε στη μυσταγωγική οπτικοακουστική απόδοση των Murcof & Sergi Palau με το πόνημα The Alias Sessions της Leaf Label (με τη μουσική επένδυση του πρώτου στις χορογραφίες-παραστάσεις “Contre-Mondes” (2017) και “Normal” (2018) της ομάδας Alias και με αναμορφωμένο το οπτικό υλικό του δεύτερου πάνω στη δουλειά του χορογράφου μέντορα της ομάδας Guilherme Botelho). Η αποτίμησή της σχετίστηκε με βασικές αρχές και στοιχειώδη συμπεράσματα.

Σε αυτή τη συμπαιγνία των Murcof & Sergi Palau για τη 5η σεζόν των “St Paul’s Sessions” το κοινό αντιλήφθηκε τη σημασία της αλληλεπίδρασης ενός νέου χώρου και το συνταίριασμα του στην ατμοσφαιρική μέθεξη μιας «αιθέριας» οπτικοακουστικής εμπειρίας. Ο ζεστός χώρος της Αγγλικανικής Εκκλησίας με τη μικρότερη χωρητικότητα της δημιουργούσε ίσως και μία «αχρείαστη» οικειότητα για κάποιες περιπτώσεις. Η νέα όμως αίθουσα με την (κατά πολύ) μεγαλύτερη χωρητικότητα και τη σκοτεινή της φιλοξενία ταίριαξε αμέσως στο δίδυμο.

Αν κάποιος/α ξεπεράσει το κλισέ της avant garde ηλεκτρονικής μουσικής επιτέλεσης που μπορεί να συναντήσει, βλέποντας τραπέζια φορτωμένα με υπολογιστές μαζί με την απαραίτητη συνοδευτική οπτική απόδοση των ηλεκτρονικών ήχων και ρυθμών, θα διακρίνει την τέχνη και τη πνευματικότητα στη προσπάθεια της παραγωγής μίας «διανοητικής» εκστατικής ατμόσφαιρας. Ο αφαιρετικός συνδυασμός ήχου και εικόνας ανέδειξε δραματουργικά την αποσεξουαλικοποίηση των γυμνών ανθρωπίνων σωμάτων. Η χορογραφία τους στις εικόνες και τους ήχους «σχολίαζε» την μοναχική ευθραυστότητα της ανθρώπινης εμπειρίας, την ευάλωτη ομορφιά της και τη ματαιότητα της κίνησης της. Η κορύφωση των μινιμαλιστικών εκρήξεων του ήχου στα samples και τις διάφανες ατμόσφαιρες μαζί και με τη σωματοποιημένη αναπαράσταση των σκέψεων, των συναισθημάτων και των ψυχικών εσωτερικεύσεων οδηγούσε αυτόματα στο ατόφιο συμπέρασμα πως το μόνο που φέρει στον κόσμο μαζί του ο άνθρωπος βρίσκεται στο αέναο σώμα του και αυτή στο τέλος είναι η μόνη του αλήθεια.

Εν κατακλείδι όμως, η ζωή και ο λανθάνων θάνατος λειτουργούν οντολογικά μόνο πάνω στο θνητό σώμα που ψάχνει την υπαρξιακή του συνθήκη στην συνύπαρξη και το μοίρασμα της αισθητικότητας του.

NIKOPOL