Πάντα υπάρχει και η δεύτερη ευκαιρία στη μουσική, είτε ως δεύτερη ακρόαση ενός έργου, είτε ως δεύτερο πέρασμα πάνω στη μίξη. Αν το πρώτο περί επαναληπτικής, αναμνηστικής θα έλεγα, ακρόασης μπορεί να ακούγεται αυτονόητο για να κατανοήσουμε τι ακριβώς ακούμε,  το δεύτερο φαντάζει ως κάτι το αποκλειστικά τεχνικό, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι.  Η παραγωγή-μίξη είναι το μέσο, ο σκοπός είναι να αναδειχθεί ένα νέο αυτούσιο έργο το οποίο δεν θα καθαγιάσει την τεχνολογία που το βοήθησε να μορφοποιηθεί, αλλά θα την απορροφήσει ως μια φυσική κίνηση.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει με την νέα μίξη του περσινού ελαφρώς υποτιμημένου άλμπουμ των AMENRA! Μια νέα πνοή διαπερνά κάθε ξαστεριά ή καταιγίδα του υλικού εδώ. Εξάλλου  κανένας  χειμώνας δεν είναι ίδιος με τον προηγούμενο και καμία αληθινή μουσική δεν χάνεται ποτέ. Υπάρχουν στιγμές στη νέα εκδοχή του De Doorn που νομίζεις ότι όλα θα εκραγούν κι άλλες που σκύβεις το κεφάλι μελαγχολικά σαν ένα αόρατο σπαθί να σε ευλογεί κατανυκτικά. Στο τέλος του δίσκου είναι ξεκάθαρο ότι η κίνηση αυτή της μπάντας δεν στόχευε στην λείανση των δυναμικών του άλμπουμ, αλλά στην όξυνση τους. Και αυτό το καταφέρνει απόλυτα!

Μπάμπης Κολτράνης