Ας ξεκινήσουμε την σημερινή μας κριτική με μια όχι και τόσο αθώα ιστορία. Έχετε την εντύπωση πως οι λεγόμενες ανεξάρτητες hc/punk εταιρίες δεν ασκούν έλεγχο στα συγκροτήματα που δεσμεύουν με συμβόλαιο; Ένα δυνατό γέλιο ακούγεται στο βάθος και ανήκει στον Dwid Hellion, την ψυχή των Integrity. Οι συγκεκριμένοι είχαν δηλώσει πως το τρίτο τους κατά σειρά album που είχε βγει το ’95 στην Victory δεν είχε τον ήχο που θα ήθελαν, αλλά χάρις στην πρωτοβουλία της εταιρίας, έναν εμπορικό (βλ. new york hc) όπως ταίριαζε με την τότε μόδα. Η πρώτη κίνηση ήταν πριν λίγα χρόνια να βάλουν όλη την βασική δισκογραφία τους ελεύθερη για κατέβασμα, ενάντια στις βουλές του label, αλλά αυτό ήταν μόνο η αρχή.

Μετά από μια υπερβρώμικη νέα μίξη του δίσκου αυτού το 2013 έχουμε την απόλυτη επανακυκλοφορία του φέτος. Αν η πρώτη έκδοση ακουγόταν ξεπερασμένη ακόμη και τότε από την ίδια την μπάντα (βλ. τους δίσκους της πριν και μετά το συγκεκριμένο άλμπουμ) και η δεύτερη αρκετά πειραγμένη, εδώ έχουμε την ανάδυση ενός ήχου τόσο βρώμικου αλλά και ισορροπημένου που θα ζήλευε κάθε punk, hc, metal σχήμα σήμερα. Βέβαια μιλάμε για μια μπάντα που έχει παρεξηγηθεί για ένα κάρο ζητήματα, όπως η αισθητική της (περίεργα σύμβολα), για μέλη που έχουν υπάρξει στην σύνθεση της (βλ. ο ντράμερ των ρατσιστών One Life Crew στο ντεμπούτο τους*) και τις διάφορες θεματικές που επιλέγει για να ασχοληθεί στιχουργικά (μέχρι και ομιλία του Charles Manson έχουν βάλει ως λούπα). Για παράδειγμα περιέχεται εδώ κομμάτι που μιλά για την γενοκτονία των Αρμενίων (βλ. lyric video που ακολουθεί), κάτι που αποτελεί πρωτοτυπία για ένα απλό μουσικό συγκρότημα του σκληρού ήχου. Αυτή η μπάντα πάντα τα κατάφερνε να προκαλεί με έναν ακραίο ήχο που δεν είναι απλά για εκτόνωση/κατανάλωση αλλά που εκφράζει “ακραίες” απόψεις και σκέψεις. Δεν είναι τυχαίο που οι Integrity συμβαδίζουν τα τελευταία χρόνια με black metal αλλά και με anarchopunk/hc μπάντες. Ακόμη και τότε που βγήκε για πρώτη φορά ο δίσκος αυτός και το είδος του αμερικάνικου hc ζούσε μεγαλεία με μπάντες όπως οι Earth Crisis, Strife, Snapcase, Sick Of It All, Madball, οι συγκεκριμένοι ξεχώριζαν με την ψαγμένη αισθητική τους και τον βαρύ και εξουθενωτικό τους ήχο. Όλα αυτά τα στοιχεία βρίσκονται ξεκάθαρα κι εδώ!

Πλέον με αυτήν την έκδοση του Systems Overload έχουμε την πλήρη ιστορική αποκατάσταση του. Ταυτόχρονα ακούγεται τόσο σύγχρονο το όλο άκουσμα ως κάτι το βαρύ και ασήκωτο που έχεις την αίσθηση ότι αποτελεί πόνημα οργισμένων πιτσιρικάδων που θέλουν να βάλουν φωτιά στα πάντα. Δεν μιλάμε όμως για έναν εφηβικό μηδενισμό αλλά για ένα δείγμα ξεπεράσματος της τυπικής ακραίας μουσικής και την μορφοποίηση της σε ένα όπλο που έχει στόχο το ταρακούνημα, εγκεφαλικό και σωματικό. Το υλικό αυτού του δίσκου στην τωρινή του μορφή αυτό αποδεικνύει.

*Για την ακρίβεια αυτόν τον καιρό επανακυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους κι αυτό με νέα παραγωγή του Arthur Rizk όπου μάλιστα αφαιρέθηκαν τα ντραμς του προαναφερόμενου παλιού μέλους και μπήκαν νέα από τον Brandon Gallagher και τον Iggor Cavalera των Sepultura!

Μπάμπης Κολτράνης