Φλάσμπακ πίσω στο 2000, σε μεγάλο μουσικό φεστιβάλ κάπου στα νότια της Αθήνας ο γραφών φορώντας ένα κοντομάνικο με τη στάμπα της Ninja tune και από πάνω φούτερ κουκούλα με ραφτό των Crass εισπράττει αποστομωτικό σχόλιο διπλανού της αυτοσχέδιας παρέας, “ Ωραίος συνδυασμός, μόνο που το ένα από τα δύο ήξερε πότε να κλείσει την πορεία του”. Η απάντηση στο ποιο ήταν αυτό το ένα ήταν εύκολο να δοθεί καθώς οι Crass είχαν διαλυθεί από το 1984, αντιθέτως η ninja tune ακόμη και σήμερα είναι ενεργή. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια επιδίδεται σε ένα κυνήγι όσων νέων ονομάτων εμφανίζονται με την υπόσχεση να κάνουν κάτι μεγάλο και πλέον διαθέτουν ένα ρόστερ που στοχεύει στην εμπορική επιτυχία. Κάπου εκεί χωράνε οι Βορειοϊρλανδοί Bicep που δικαίως ακούστηκαν αρκετά με το προ τετραετίας ντεμπούτο τους.

Αυτό που έκανε την μουσική τους να βρει τόση μεγάλη απήχηση ευτυχώς βρίσκεται ως στάμπα και στο νέο τους πόνημα. Αυτή η uptempo ηλεκτρονική μελωδικότητα η οποία θυμίζει παλιές δόξες του είδους όπως τους Orbital, τους Underworld, ακόμη και τον Sasha, βασιλεύει και στο νέο υλικό τους. Τα σινγκλ μάλιστα που μας είχαν προϊδεάσει για το σύνολο του άλμπουμ ήταν κατά τα 3/4 πολλά υποσχόμενα. Τελικά, όμως, το Isles δεν είναι το μεγάλο άλμπουμ που θα περιμέναμε, καθώς συνολικά υπάρχει μια μανιέρα στον τρόπο σύνθεσης όλων των κομματιών που τα κάνει να ακούγονται πανομοιότυπα. Μεμονωμένα μπορούν να ακούγονται αρκούντως πειστικά, αλλά ως σύνολο είναι σαν η μπάντα να μη θέλει να ξεφύγει από αυτό που ο κόσμος που την ακολουθεί θέλει να ακούσει από αυτήν. Υποτίθεται ότι η ηλεκτρονική μουσική ζει και ανασαίνει από την προσπάθεια να ξεφύγει από τα αναμενόμενα, αλλά εδώ όσο όμορφα και να ακούγονται όλα, υπάρχει αυτή η αίσθηση ότι το Isles πιθανόν να περάσει και να μην αφήσει τίποτα μετά από καιρό. Οπότε επανερχόμαστε στο σχόλιο του άγνωστου φίλου και στη θέση του ότι όλα έχουν ένα τέλος και πρέπει να ξέρουν πότε έρχεται, ώστε να σβήσουν για να έρθει κάτι το πραγματικά νέο.

Μπάμπης Κολτράνης