Στην εποχή του μέτριου και του στάσιμου στο mainstream που ζούμε σήμερα το να πάρει πάλι μπροστά μετά από οκτώ χρόνια (και αντίστοιχα albums) η ηλεκτρονική μηχανή των Orbital είναι από μόνο του είδηση. Το όνομά τους – αξίζει να αναφερθεί – πως το πήραν από τον αυτοκινητόδρομο M25 της ευρύτερης περιφέρειας του Λονδίνου στην οποία έλαβε χώρα η έκρηξη του rave μέσα από τα απαγορευμένα acid house party που περιγράφονται και στις ιστορίες συγγραφέων όπως οι Irvin Welsh, Alex Garland, Jeff Noon μεταξύ άλλων της νεότερης Βρετανικής λογοτεχνίας.

Τα αδέρφια Phil και Paul Hartnoll από τη νοτιοανατολική Αγγλία και μετά την απόσυρσή τους από το 2004, βάζουν ξανά σε τροχιά τον κύκλο-έμβλημα τους με νέο υλικό.

Σ’ αυτή την εποχή που η επιβίωση δυσκολεύει την πιθανότητα των περισσοτέρων για «συνάντηση» με την δημιουργικότητα, η ανάκαμψη αυτών των ηλεκτρονικών πειραματιστών αποδεικνύει πως αυτή η συνάντηση μπορεί να γίνεται και σε κάτι απλό και -αρκετές φορές- απλοϊκό. Η δημιουργικότητα μπορεί να υπάρχει και σε κάτι όχι μεγαλεπήβολο, όπως στην ανακύκλωση της σιγουριάς και της ασφάλειας όλων όσων γνωρίζουμε και μπορούμε να κάνουμε.

Αφού το ηλεκτρονικό δίδυμο ξεκίνησε πάλι τις διάφορες ζωντανές εμφανίσεις από το 2009 και μετά (και με ένα άκυρο ep, το “Don’t Stop Me” / “The Gun is Good” το 2010) δοκίμασε να δει τι έχει να πει στο σήμερα. Επειδή όμως παίζουν χωρίς σοβαρό αντίπαλο, το Wonky είναι πολύ καλύτερο από το μέτριο Blue album του 2004, αλλά για τα δεδομένα της μπάντας βυθίζεται στην επανάληψη και μας κάνει να νοσταλγούμε το “The Box” και ολόκληρο το In Sides. Εδώ διαφαίνεται και η μονοδιάστατη επιρροή των ηλεκτρονικών παραδόσεων που έχουν δημιουργήσει παρέες όπως οι Kraftwerk στον πόλεμο για τη καλλιτεχνική πρωτοπορία. Όλες οι παραδόσεις όμως υπάρχουν για να καταργούνται με ευφάνταστους, ευφυείς και δημιουργικούς τρόπους που εξελίσσουν τη μουσική και τους ανθρώπους. Όλες οι πρωτοπορίες υπάρχουν για να χαρίσουν νέους τρόπους επικονωνίας -τελειοποιώντας την γλώσσα και την συνεννόηση- πριν γίνουν mainstream.

Οι Orbital ακούγονται σαν τοποτηρητές ενός κοινού μουσικού τόπου που υπάρχει από τις περιπτώσεις των Kraftwerk και των Tangerine Dream μέχρι και την έκρηξη της dance σκηνής του house και του techno και ακόμη μακρύτερα στην ambient φόρμα με έντονα ηχοχρώματα που θυμίζουν για λίγο κομμάτια του Aphex Twin.

Οι συνεργασίες με την Zola Jesus στο ” New France” και με την MC Lady Lashurr στο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου είναι η επιβεβαίωση πως η συνεπής μετριότητα κερδίζει στο κουρασμένο σήμερα που τα έχει κάνει και τα έχει ακούσει όλα και δεν δίνει άλλα περιθώρια για εμβάθυνση και ανακάλυψη μέσα στην αφομοιωτική μηχανική αυτής της καθημερινότητας. Μέσα στα γνωστά μονοπάτια, χωρίς καμιά διάθεση για κάποια αλλαγή.

Αυτό που τους σώζει είναι οι αρκετά πετυχημένοι πειραματισμοί με dubstep και jungle πέρα από τα παρωχημένα oldschool παιγνίδια με το drum ‘n’ bass.

Στην κανονική έκδοση έχουμε εννιά κομμάτια-προσπάθειες για ολική επαναφορά στις παλιές δόξες, με την πολύτιμη βοήθεια του μουσικού παραγωγού Flood στις ηχογραφήσεις και τη μίξη (γνωστός από συνεργασίες με Nine Inch Nails, Depeche Mode και Cabaret Voltaire μεταξύ άλλων).

Στην Deluxe έκδοση έχουμε και την επιστροφή στο παρελθόν με τις live εκτελέσεις επιτυχιών όπως “Satan” και “Belfast”.

Η πετυχημένη μουσική δημιουργία υφέρπει μέσα σε ευφάνταστους ρυθμούς και αρχιτεκτονικά ηχητικά περάσματα που αδειάζουν την πλήξη από τα ηχοτοπία αυτού του κόσμου. Είναι η ίδια που δίνει το παράδειγμα για την στροφή στην αναζήτηση έξω από παγιωμένες διαδρομές.

Το Wonky δεν καταφέρνει να μιλήσει για άλλες διαδρομές αλλά περιορίζεται σε αυτές που κατέχουν πολύ καλά οι δημιουργοί του.

NIKOPOL