«Ακόμα παίζουν αυτοί;». Μόνιμο ερώτημα που ακολουθεί μετά την κυκλοφορία νέου υλικού τα τελευταία δέκα και βάλε χρόνια από την ξεχωριστή ιρλανδική αυτή μπάντα. Το περίεργο είναι πως ποτέ δεν αποσύρθηκαν από την ενεργό δράση, ώστε να επανέλθουν με κάποιο πολυδιαφημισμένο και καλοπληρωμένο σχέδιο επανένωσης. Πόσο μάλλον έχοντας υπερκεράσει τόσα προβλήματα στην πορεία τους, όπως την απογοητευτική στάση της πολυεθνικής που τους έθρεψε -αλλά κυρίως τράφηκε από την εμπορική επιτυχία που είχαν κάποτε- την αποχώρηση του ταλαντούχου πρώτου ντράμερ τους και κάποια θεματάκια με τα ναρκωτικά. Το ακόμη πιο περίεργο είναι πως δεν έχουν προσκολληθεί στο μελωδικό και συνάμα σκληρό ύφος που τους έκανε διάσημους, αλλά συνεχώς προσπαθούν να μην επαναλαμβάνονται καθόλου.

Απόρροια των παραπάνω είναι να τους ακολουθεί πιστά ένα σεβαστό, αν και σαφώς μειοψηφικό, νούμερο ανθρώπων που τους άκουγε φανατικά στα ’90s.  Όχι πως σφάλλει αυτός ο πυρήνας, αφού ορισμένα από τα τελευταία albums των Therapy? με τον Neil στην θέση των ντραμς είναι αξιολογότατα, όπως π.χ. το Never Apologise Never Explain και το προτελευταίο Crooked Timber, για να μην αναφερθούμε στις συναυλιακές τους επιδόσεις που κρατιούνται πάντα σε υψηλό επίπεδο. Συνεχίζει όμως το νέο τους πόνημα στον ίδιο ρυθμό ή αποτελεί κάτι που θα ξεχαστεί σύντομα ασχέτως των καλών κριτικών που έχει πάρει;

Εκτελεστικά, το τρίο ακούγεται πιο δεμένο από ποτέ, με τη φροντίδα ειδικά στις κιθάρες να προσφέρει ποικιλία όγκου και χρωματισμών στον ήχο. Στιχουργικά, και έχοντας ως τίτλο του μωβ αυτού βινυλίου μια αναφορά σε μια σκοτεινή ρήση του Nabokov, τα αποτελέσματα είναι εξίσου θετικά, με τον Andy να βγάζει μια δυναμική κατά κάποιο τρόπο απαισιοδοξία μέσα από την ωριμότητα των χρόνων που κουβαλάει.

Ερχόμαστε λοιπόν στα ίδια τα τραγούδια ως το απαύγασμα δουλειάς, έμπνευσης και ενέργειας, που είτε εκθειάζεις, είτε προσπερνάς αδιάφορα. Μετά λοιπόν από αρκετές ακροάσεις, η κατάληξη είναι να ξεχωρίζουν τέσσερα τραγούδια από τα δέκα, με τα υπόλοιπα να χαρακτηρίζονται φιλότιμα, αλλά σαφώς ελλιπή συνθετικά.

Πιο συγκεκριμένα, τα “Living In The Shadow Of A Terrible Thing” & “Plague Bell” που προπορεύονται προϊδεάζουν για έναν καθαρά επιθετικό δίσκο. Στο “Before You, With You, After you” η μελωδία σαν παγωτό κολλάει στο χέρ… ε, στο μυαλό όπως και συμβαίνει και με το ήπιο “Get your Dead Hand Off My Shoulder” το οποίο φλερτάρει με το dubstep. Από κει και πέρα έχουμε ασκήσεις δυναμικών, ευφάνταστες ιδέες, που όμως δεν καταλήγουν πουθενά, και «γεμίσματα» ιδεών που δεν προσφέρουν τίποτα. Η μεγαλύτερη απογοήτευση έρχεται στο μπαλαντοειδές “Ecclesiastes” που κλείνει τον δίσκο, διότι πολύ απλά, όταν μια μπάντα σαν τους Therapy? έχει να βγάλει παρόμοιου ύφους τραγούδι από το μακρινό ’99 με το συγκινητικό “Six Mile Water”, περιμένεις κάτι πολύ καλύτερο από μια ασθμαίνουσα και άστοχη σύνθεση.

Σίγουρα όλων μας οι «μουσικές αδυναμίες» έχουν στη δισκογραφία τους και ατυχείς στιγμές. Ποιος υποστήριξε όμως πως σε αυτές τις περιπτώσεις δεν πρέπει να είμαστε αυστηροί και ακριβοδίκαιοι;

Μπάμπης Κολτράνης