Οι Soft Kill μπροστά στην ολοκλήρωση του νέου τους άλμπουμ είχαν να αντιμετωπίσουν ουκ ολίγες δυσκολίες. Αρχικά είναι το δυσβάστακτο θέμα του προηγούμενου τους δίσκου (βλ. Savior) το οποίο όφειλαν να αποτινάξουν για να προχωρήσουν. Επίσης ως μπάντα έχουν βγάλει πριν τέσσερα χρόνια έναν ογκόλιθο (βλ. Choke), ο οποίος σε έπνιγε με τη δύναμη και το συναίσθημα του και φαντάζει δύσκολο να ξεπεραστεί. Τέλος, διαθέτοντας μια μεγάλη σούμα κομματιών που είχαν γράψει ή κυκλοφορήσει ως ντέμο, έπρεπε να διαλέξουν αυτά που θα συγκροτούσαν ένα ομοιόμορφο δίσκο, αυτόν που θα τους προχωρούσε ένα βήμα μπροστά ή παραπέρα από ένα είδος (post punk/σκοτεινό οτιδήποτε) που αρκείται στην αναβίωση του παρελθόντος και μόνο.

Απέναντι, λοιπόν, σε όλα αυτά τα εμπόδια οι SK βγαίνουν αλώβητοι! Ξεκινώντας από το τέλος, το Dead Kids RIP City είναι ένα απίστευτα δεμένο άλμπουμ, με πλούσιες διακυμάνσεις στην ένταση και μια ευαισθησία που το διατρέχει σε όλο του το μήκος. Τα τραγούδια είναι σαν να ερμηνεύονται με κλειστά μάτια και παλλόμενες φλέβες και μια ελαφριά μελωδικότητα τα διασώζει από το να ακούγονται απλώς μελαγχολικά. Η μπάντα είναι σαν να ξέρει πότε να κρατήσει την ανάσα της και πότε να ξεφυσήξει αυτή την σκιαγράφηση των χαρακτήρων που εδώ, μιας και είναι το θέμα του δίσκου, παλεύουν με τον εθισμό στα σκληρά ναρκωτικά. Αν όλα αυτά παραπέμπουν σε ένα ώριμο δίσκο είναι γιατί ακριβώς αυτό αποτελεί το νέο τους πόνημα, το οποίο για αυτό το λόγο και άλλους τόσους που κρύβονται πίσω από τις αμέτρητες ακροάσεις που του αναλογούν, και στέκεται ως αντίβαρο του προκάτοχου του και θα συγκαταλέγεται στο μέλλον στις κορυφαίες τους δουλειές δίπλα και όχι κάτω από το Choke!

Μπάμπης Κολτράνης