Υπάρχει κάτι το μαγικό στους δίσκους που έχουν γραφτεί σε εκκλησίες, όπως το νέο, τρίτο άλμπουμ των The Alvaret Ensemble. Δεν είναι μόνο η ακουστική του χώρου, που δίνει μια χαρακτηριστική ζεστασιά στον ήχο τους, αλλά, πιθανόν, είναι η κατάνυξη που μεταφέρεται στην ίδια τη μουσική. Μια κατάνυξη που εδώ ενισχύεται από την ποίηση, που καθορίζει τη ροή του άλμπουμ κάνοντας το ιδιαίτερο και εσωστρεφές.

Κοιτάζοντας το εξώφυλλο και ακούγοντας το υλικό νιώθεις αυτή τη ζάλη, όταν το μυαλό σου αεροβατεί και χάνεις την εστίαση μπροστά σου. Οι σκοτεινοί και ενίοτε αφηρημένοι στίχοι, τα γκρίζα και παγερά μοτίβα των εγχόρδων, η σιωπή, που τα συνέχει όλα, μας προσφέρουν μια καταβύθιση στη νύχτα. Απαιτείται η άφεση μας σε αυτή για να νιώσουμε το χειμώνα, που φέρνει τη βαριά ανάσα του πίσω από τα πάντα!

There is something magic with albums recorded in churches, like The Alvaret Ensemble’s new third album. A certain warmth is given to their music not only by space accoustics but probably also by the emotion transfered by music itself. An emotion reinforced here by poetry which defines the album making it special and inward-looking.

By seeing the cover and listening to their music you feel dizzy as if you’re daydreaming and lost focus. The dark and sometimes abstract lyrics, the grey and cold strings patterns, the silence in coherence are offering us a sinking into the night. We must let ourselves go in order to feel the winter that carries its heavy breath upon all.

Bob Coltrane/Μπάμπης Κολτράνης