Μπορεί η αυστηρότητα του γράφοντα να εξαντλήθηκε στην κριτική του προ διετίας συνεργατικού άλμπουμ των Aidan Baker και Gareth Davis, αλλά αν έπεσε κάπου μέσα, ήταν στη φράση “Αυτή η δουλειά δε δείχνει να έχει ένα καταληκτικό ύφος”. Ιδού, λοιπόν, η συνέχεια του Invisible Cities με τους ίδιους συνεργούς, τα ίδια υλικά, αλλά με μια οπτική πιο συγκροτημένη από εκείνη που διέθετε ο προκάτοχος της.

Μια υπόκωφη ένταση διακατέχει όλο το άλμπουμ και οι χρωματισμοί του GD μπαίνουν στο προσκήνιο με ένα διακριτικό τρόπο, παρόλο που υπάρχει μια προσεγμένη ισορροπία στους ήχους και των δύο που διαπερνούν την αστική σιωπή. Τα πουλιά του προηγούμενου άλμπουμ τους απλώνουν τα φτερά για να αντικρίσουν τη δυστοπία μιας πόλης άδειας από ανθρώπους. Μόνο τα ίχνη τους έχουν μείνει, για να θυμίζουν ότι κάποιοι ζήσανε εδώ, αλλά κι αυτά κάποια στιγμή θα εξαφανιστούν. Τα πουλιά το γνωρίζουν και πετάνε όλο και πιο ψηλά, αλλά δεν απομακρύνονται για πολύ. Η απόκοσμη ηχώ των φωνών τους μέσα από τα συντρίμμια τα καλεί πίσω στην αόρατη πόλη!

Perhaps the one writing these words was extremely strict two years ago when he reviewed Aidan Baker’s and Gareth Davis’ collaboration album, but at least he was right when he said “This work doesn’t seem to have an end”. So here we have the sequel of Invisible Cities with the same accomplices, the same material, but with a much more composed point of view than its predecessor.

The entire album is possessed by a hollow intensity with GD’s hues entering discreetly the forefront, yet both artists have carefully achieved balance on their sound that penetrates the city silence. The birds from their previous album stretch their wings to face a dystopic city empty of people. Only traces remain to remind that humans lived here once, but traces fade too eventually. Birds know that and so they fly even higher, but they never go far. Their eerie voices echoing through the debris invite them back again to an invisible city!

Μπάμπης Κολτράνης/ Bob Coltrane