Όταν μια μπάντα έχει κατακτήσει τον δικό της ήχο, έχει την άνεση να “επαναλαμβάνεται” χωρίς να κουράζει. Αυτό συμβαίνει με τους TSROD και τη νέα τους κυκλοφορία που έρχεται να πατήσει στα χνάρια του προ τριετίας άλμπουμ τους, το οποίο είχα προσωπικά εκθειάσει. Το νέο τους υλικό, κάτι μεταξύ EP και φουλ δίσκου, είναι τόσο οικείο ως προς την ηχώ του προκάτοχου του, που ακούγοντας το μου έρχονται ξεκάθαρα εικόνες από την εποχή των τότε ακροάσεων του!

Δεν είναι, όμως, αυτές οι μοναδικές εικόνες που δημιουργεί, ούτε οι μοναδικές θετικές του παρενέργειες, καθώς το τρίο, κι εδώ, παίζει με ένα αυθόρμητο συναίσθημα, μια γλυκιά απόγνωση και μια γοητευτική δυναμική. Μπορεί το νέο τους υλικό να υστερεί σε ποικιλία τεχνοτροπιών, αλλά κερδίζει σε όλα τα υπόλοιπα που κάνουν ένα κιθαριστικό άκουσμα να φαντάζει ισοπεδωτικό για κόσμο που νομίζει ότι είχε εξαντλήσει τις ανακαλύψεις του όσον αφορά τον ανεξάρτητο ροκ ήχο. Οπότε πάλι ξανά…

When a band has established its unique sound, it has the ability to repeat oneself without being tedious. That is exactly what is happening with TSROD and their new release which follows in the footsteps of their previous, three year old album, which I personally had fully praised. Their new material, something between an EP and a full album, is so familiar with the sound of its predecessor that clear visions of the time when i was listening to it comes to mind!

These are not the only images the album creates, nor its only positive side- effects, as the trio again plays music with spontaneous feeling, a sweet despair and a charming strength. Their new material might fall short of style variety, but it wins on every other aspect that makes their music seem crushing to those people who thought that they had discovered all there is to be discovered in the indie rock genre. So here we go again….

Bob Coltrane/Μπάμπης Κολτράνης