Ορισμένες φορές η μουσική σε βοηθά να γνωρίσεις μέρη που δεν έχεις επισκεφθεί ως τώρα και πιθανόν να μην τα δεις από κοντά και ποτέ. Αυτή η μεταφορά των επιδράσεων ενός τόπου σε μελωδία και ένταση ρέει αναπόφευκτα όταν η μπάντα εκφράζει τον εαυτό της και δεν είναι απλά άλλη μια κόπια μας άλλης κόπιας.

Οι SROD είναι σίγουρα μια τέτοιου είδους μπάντα. Έρχονται από το Ρότερνταμ και αυτός είναι ο δεύτερος τους δίσκος. Αυτή τη φορά εμφανίζονται ως τρίο, μιας και αποχώρησε ο ένας κιθαρίστας-ερμηνευτής της αρχικής τους σύνθεσης, γεγονός που βοήθησε την μπάντα να βρει το δικό της χαρακτήρα και ήχο. Ακούγοντας τις συνθέσεις τους νιώθεις τις μικροσκοπικές ομίχλες που σχηματίζουν οι ανάσες των διαβατών σε ένα απέραντο λιμάνι. Τραγούδια μεστά, φρενήρη ακόμη και όταν είναι ήπια στον ήχο τους σε αγγίζουν και νιώθεις την τριβή της σκουριάς μιας πόλης που δεν σκοπεύει να καλύψει τα γηρατειά της. Τραγούδια ιδανικά για οδήγηση σε τούνελ με δρόμους ταχείας κυκλοφορίας όπου μόνο τα φώτα παρακολουθούν τις σκέψεις σου.

Επιτέλους, το κιθαριστικό ιδίωμα που τόσο έχει τυραννηθεί τις τελευταίες δεκαετίες βρίσκει το απάγκιο του σε αυτό το άλμπουμ. Δεν έχουμε νιαουρίσματα-καντάδες σε άδεια μπαλκόνια, αλλά εικονικά σπρωξίματα σε ασφυκτικά γεμάτα μετρό και ξαγναντέματα σε άθικτα σύννεφα που δεν λένε να στάξουν φως ποτέ! Ναι, η μουσική τους ακούγεται μουντή και κάργα χειμωνιάτικη, αλλά καταλήγει να είναι τόσο εύστοχη που στο τέλος της ακρόασης της έχεις ήδη περιδιαβεί με τις αισθήσεις των μελών της μπάντας τους δρόμους της πόλης τους. Τί; Δε μοιάζει με όλα τα παραπάνω το Ρότερνταμ; Όχι, δε γίνεται να μην είναι ακριβώς όπως η μουσική των SROD. Δεν μπορεί αυτό το άλμπουμ να πέφτει έξω πουθενά.

Μπάμπης Κολτράνης