Υπάρχουν δύο τρόποι για να προσεγγίσεις αρχικά το νέο άλμπουμ των DM. Ο πρώτος, σε βάζει να ενσκύψεις στο θέμα του δίσκου που αφορά στην τοξικότητα του σύγχρονου ναρκισσισμού και στην κατανάλωση του -κάθε- εαυτού καθώς και των άλλων μέσων. Τα δύο βίντεο, οι στίχοι, ακόμη και οι τίτλοι των τραγουδιών εδώ, θα μπορούσαν να αποτελούν σήματα κινδύνου, από κάπου μακριά, για το τώρα εδώ. Ο πλούτος τους μάλιστα, αποδεικνύει ότι δεν έχουμε κάποιο καλλιτεχνικό έργο που, απλώς κατακρίνει τα κακώς κείμενα των ανθρώπινων σχέσεων νιώθοντας τελικά άνετα εντός αυτών, αλλά μια εμβάθυνση ως προς την ανάλυση και το σπάσιμο των σύγχρονων διαδικτυακών ή μη προσωπικών αδιεξόδων.

Ο δεύτερος τρόπος ενασχόλησης με το Modern Mirror είναι η χώνεψη της ίδιας της μουσικής μορφής του. Δεν είναι μόνο ότι καταφέρνουν να αποτυπώσουν σε εθιστικές pop φόρμες όλα τα παραπάνω, αλλά και ότι πετυχαίνουν να βγάλουν έναν ισάξιο με τον σπουδαίο προκάτοχο του δίσκο ! Από την αρχή (και τι αρχή!), μέχρι και το τέλος (και τι τέλος!), η κάθε σύνθεση αποδεικνύει τελικά, ότι τα στεγανά κάθε μουσικού είδους είναι ψευδεπίγραφα, όταν έχουμε να κάνουμε με ένα εμπνευσμένο σχήμα. Τώρα, αν αυτοί οι δύο τρόποι συγκεραστούν μεταξύ τους, έχουμε τον ιδανικό τρόπο (ή μήπως τον μοναδικό;) για να απολαύσουμε ένα πραγματικό αντίδοτο στην παραλυτική ακινησία του ελληνικού καλοκαιριού.

Μπάμπης Κολτράνης