Εδώ και καιρό, η Αθήνα προσφέρει αμέτρητες επιλογές συναυλιακών και βραδινών συγκινήσεων. Μπορεί τα μεγάλα ονόματα να έρχονται μόνο όταν βαράει ο ήλιος κατακούτελα για να αντλήσουν την κατάλληλη δόση βιταμίνης D, καθώς και τις αντίστοιχες αμοιβές που τους αναλογούν, αλλά σε αυτό που (αυτο)αποκαλείται underground γίνεται ο κακός χαμός όλον το χρόνο! Αυτό αφορά όλα, σχεδόν, τα μουσικά είδη και, ακολούθως, όλα τα γούστα. Τους επόμενους μήνες, βδομάδες, μέρες, παρατηρείται μια μαζική επίθεση techno ονομάτων που θα εμφανιστούν στην πόλη κι αυτό έχει από μόνο του ένα ενδιαφέρον. Είναι ο πολύς κόσμος που ασχολείται με το σχετικό άθλημα (βλ. clubbing), είναι το είδος σε άνθηση ή συμβαίνει κάτι άλλο, αδιόρατο; Μήπως η ίδια η πόλη θέλγει τα χορευτικά και ανηλεή, ρυθμικά μοτίβα και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι; Ας ψηλαφίσουμε τα σχετικά ονόματα που θα έρθουν, μπας και βρούμε μια κάποια άκρη, σε μια πόλη που άκρη δεν βρίσκεται, έτσι κι αλλιώς!

Αν δεν θυμάστε τίποτα από το ντεμπούτο του Βρετανού Tommy Four Seven με τον τίτλο Primate πίσω στο 2011, μην ανησυχήσετε για την αδύναμη μνήμη σας, γιατί, έτσι κι αλλιώς, δεν είχε αφήσει και κάτι σημαντικό που να κρατηθεί ως ανάμνηση, έστω και αναιμική. Η πρόγευση του επερχόμενου άλμπουμ, όμως, είναι αρκούντως δυνατή, για να μας κάνει να ελπίζουμε ότι κάτι – πιθανόν – να αξίζει στον Απρίλη που θα μας έρθει, οσονούπω.

Η ολλανδική Mord είναι ίσως, το κορυφαίο αυτή τη στιγμή label στο χώρο του techno και το ημεδαπό ντουέτο Jokasti & Nek με την κυκλοφορία του πρόπερσι, έκανε ένα σχετικό μπαμ, σπάζοντας αυτή την αίσθηση ότι από ονόματα πάμε καλά στα μέρη μας, αλλά από κυκλοφορίες δεν ακούμε και τίποτα το τρομερό. Η συνέχεια φαντάζει ανάλογη, ακούγοντας το νέο του EP και ανυπομονώντας να τους δούμε από κοντά στα μέσα του μήνα, μαζί με ένα πλήθος άλλων ονομάτων της τοπικής σκηνής για ζέσταμα.

Για τον Perc τα έχουμε ξαναπεί, οπότε δεν μένει τίποτα άλλο, μόνο η 22.2 για ένα καταραμένο ραντεβού κάπου στο κέντρο αυτής της πόλης (βλ. six dogs). Στις 28.2 εμφανίζεται ο Max Cooper στην Αγγλικανική εκκλησία με το στοίχημα να παραμένει ανοικτό, κατά πόσο μπορεί να δεθεί στον χώρο εκείνον η χορευτική-ηλεκτρονική μουσική με τα λείψανα μιας απαρχαιωμένης αποικιοκρατικής αισθητικής.

Στο καπάκι, αρχές του μήνα, εμφανίζεται ο Luke Slater με τον οποίο έχουμε ανοικτούς λογαριασμούς, με την καλή έννοια. Πρώτη μέρα της άνοιξης είναι αυτή, αξίζει ένα σχετικό ξεβίδωμα! Και έπεται ο Ancient Methods στο Temple και η Amelie Lens, ως πρόγευση του ADD Festival και ως αντίδοτο στις ελληνάδικες βραδιές στον Βοτανικό όπου και θα εμφανιστεί. Τον Μάη εξάλλου, έχουμε το ίδιο το φεστιβάλ που πέρσι στο ντεμπούτο του άφησε θετικά σχόλια. Ας μην παραθέσουμε τα ονόματα που έχουν ήδη βγει για αυτό κι ας αρκεστούμε στο γεγονός ότι θα ανακοινωθούν κι άλλα! Συν όλα αυτά, έχουμε και την πρώτη έκδοση του Sonar Festival τον Οκτώβρη στην Αθήνα και μαντεύουμε ότι το είδος για το οποίο μιλάμε δεν θα μείνει παραπονεμένο. Υπερπληθώρα και πλούτος ή υπερβολή και εξάντληση; Θα φανεί στην κατάσταση που θα μας αφήσουν όλες αυτές οι βραδιές για το καλοκαίρι που, μοιραία, θα ακολουθήσει.

Μπάμπης Κολτράνης