Έξι χρόνια είναι πολύς καιρός. Ειδικά για τη σύγχρονη μουσική, ακόμη πιο ειδικά για τα ηλεκτρονικά και την τέκνο. Ο Silent Servant το γνωρίζει πολύ καλά αυτό, καθώς η πορεία του και η επιρροή του στην εξέλιξη της ποιοτικής τέκνο αποδεικνύει ότι δεν είναι τι λες, αλλά και πότε ακριβώς το λες. Όταν έβγαλε το ντεμπούτο του πριν έξι χρόνια, το ήξερε και ο ίδιος ότι ουσιαστικά, σφράγιζε το κεφάλαιο της επιμειξίας τέκνο με post punk, καθώς και την επέκταση του σκοτεινού χορευτικού ήχου που εμφανίστηκε με την επέλαση των Sandwell District τους οποίους υπηρέτησε ως μέλος. Από τα δεκάξι του ως dj, στα διάφορα project, το φτιάξιμο των Tropic Of Cancer, πέρασε μετά το ντεμπούτο του στην ίδρυση της Jealous God και στην κυκλοφορία διαφόρων single που όμως, δεν προσέφεραν τίποτα στο κάτι παραπέρα.

Και τώρα τι; Αυτό θέλει να απαντήσει το νέο του άλμπουμ και μάλλον το πετυχαίνει, με την έννοια ότι ο τρόπος που το κάνει είναι σαφής. Πιο συγκεκριμένα, το νέο του υλικό είναι πολύ πιο χορευτικό, πιο ελέκτρο, λιγότερο σκοτεινό, και καθόλου πειραματικό σε σχέση με τον προκάτοχο του. Αρκεί αυτό; Νομίζω πως όχι, μιας και λείπει η αίσθηση ότι ακούς ένα συνεκτικό άλμπουμ με αρχή, μέση και τέλος. Δεν αντιλέγω ότι ορισμένες συνθέσεις λειτουργούν καλά μεμονωμένα, αλλά ως σύνολο κάτι λείπει. Για την ακρίβεια, ούτε ως dj tool μπορεί να χρησιμοποιηθεί το συγκεκριμένο υλικό, γιατί δεν είναι ολόκληρο μια πηγή ανηλεών μπιτάτων γραμμών, με διαφορετικό βάθος σε κάθε κομμάτι. Από τη στιγμή που ο Juan Mendez υποτάχθηκε στη δίνη των κλαμπ, φαίνεται λογικό να εγκλωβίστηκε στο σχήμα αυτό και να περιορίστηκε από την μια στη συνεργασία του με την τραγουδίστρια των Tropic Of Cancer σε ένα μόνο κομμάτι, που πιθανότατα είναι και το άσμα του δίσκου και από την άλλη στο μη άνοιγμα του στους δρόμους που θα μπορούσαν να ανοίξουν τα “Loss Response” και “Glass Veil”.

Θα είχαμε σε αυτή την περίπτωση κάτι διαφορετικό; Οι υποθέσεις δεν ταιριάζουν στη μουσική, ό,τι γράφεται, μένει. Το άλμπουμ αυτό, που θυμίζει τον μιμητή του προσωπικού ήχου που πρεσβεύει, δηλαδή τις δουλειές του Broken English Club, αδυνατεί να θέσει νέα ερωτήματα πάνω στο σύγχρονο ήχο και την αισθητική του και για αυτό δεν ξεφεύγει από την μετριότητα που έπληξε τα τέκνο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν φέτος. Χωρίς νέα ερωτήματα, κάθε απάντηση είναι λειψή!

Μπάμπης Κολτράνης