Αν και συνολικά η Ολλανδία δεν φημίζεται για την παραγωγή της στα σχετιζόμενα με το black metal ηχοτοπία, είναι ωστόσο, γεγονός πως υπάρχει σε αυτή τη χώρα μια χρόνια παράδοση σε ό,τι αφορά μπάντες που επικεντρώνονται στη θορυβώδη, ακατέργαστη εκδοχή της εν λόγω φόρμας. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, επικρατεί ένας αναβρασμός στο underground, με νέους σχηματισμούς να εφορμούν στο έδαφος του υπο-ιδιώματος που συνηθέστερα ονοματίζεται ως raw black metal.

Στην πρωτοπορία αυτής της κίνησης, στέκουν συγκεκριμένα labels, τα οποία εμμονικά στηρίζουν την ύπαρξη τους στην δημιουργία κασετών, σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα. Ανάμεσα σε αυτά, η ολλανδικήThroat ξεχωρίζει με την εκλεκτική επιμονή της, έχοντας ήδη σχεδόν, αναρίθμητες κυκλοφορίες στο ενεργητικό της.

Από τη φετινή προσφορά της, άνετα θα ξεχώριζα διάφορα σχήματα. Στην προκείμενη παρουσίαση, θα επικεντρωθώ σε μια νέα μπάντα, η οποία έκανε την εμφάνιση της αυτή τη χρονιά. Αν και τα ανώνυμα μέλη που την απαρτίζουν έχουν δεσμούς και με άλλες αντίστοιχες απόπειρες, το συγκεκριμένο demo αποτελεί την πρώτη κυκλοφορία των Disequilibrium. Οι οποίοι στη χρονιά που ολοκληρώνεται συντόμως, πρόλαβαν ήδη να κυκλοφορήσουν 4 κασέτες- η μία εκ των οποίων μάλιστα ήταν καταγραφή της συνεργασίας τους με τους Spiral Staircase. Για τις ανάγκες αυτού του κειμένου όμως, θα περιοριστώ αποκλειστικά στο Material Substratum.

Η λιτή και ολόμαυρη απεικόνιση του εξωφύλλου ταιριάζει απόλυτα με το περιεχόμενο, τροφοδοτώντας το νου με έντονες εικόνες. Οι Disequilibrium επιλέγουν να ντύσουν τις δυσαρμονικές τους εκρήξεις με θεματολογία που στηρίζεται στην αλχημική παράδοση. Και αυτό με συγκινεί ευθύς εξ αρχής, ομολογώ. Είναι ιδιαίτερα δυνατή η αίσθηση που μου προξενεί ένας τίτλος, όπως ο ακόλουθος: “Ondine’s Curse, Morose Nights Of Paracelsus”. Η εκλεπτυσμένη αυτή προσθήκη τους διαχωρίζει άμεσα από τη μάζα των ανέμπνευστων που παροικεί σε αυτή τη σκηνή. Αποφεύγοντας τα εύκολα κλισέ, εμμένοντας όμως,άτεγκτα στο μυστικιστικό υπόβαθρο που είναι απαραίτητο για να στηριχτεί μια τέτοια υφολογία, το ντουέτο που απαρτίζει τους Disequilibrium προβάλλει μια εξόχως ελκυστική πρόταση. Σε ό,τι αφορά στο ηχητικό μέρος κυριαρχεί η ίδια ρηξικέλευθη στάση. Έχοντας ως βάση τον σχετικά περιορισμένο καμβά της ακατέργαστης, αταβιστικής έκφρασης, απολήγουν εντούτοις σε μια σουρεαλιστική,σχεδόν avant-garde διάθεση. Αυτό είναι αποτέλεσμα άποψης: ο ήχος τους είναι τόσο ωμά ακατέργαστος που εκπλήσσει. Η δε, ηχογράφηση τείνει να συνδέει όλα τα ηχοχρώματα σε ένα αποτέλεσμα που θυμίζει απαράμιλλα συμπαγή τοίχο θορύβου. Η ακραιφνής συνοχή του οποίου παραπέμπει αβίαστα σε ambient και noise ακούσματα.Μολονότι η βάση τους – οργανικά μιλώντας- κινείται στέρεα στα πλαίσια του raw black metal. Επιπρόσθετα, η ακρόαση χρωματίζεται από μια οπωσδήποτε απρόσμενη ευφορική διάθεση. Κάτι που, εμφανώς, δεν θα περίμενα από μπάντα αυτού του χώρου.

Η τελευταία πρόταση δε σημαίνει βέβαια πως δεν θα βρείτε σκοτάδι εδώ. Απεναντίας, μάλιστα. Το ευρισκόμενο υλικό, σηματοδοτεί συντονισμένες επιρροές από τον Havohej, κυρίως. Αλλά και μια μικρότερη δόση εμβόλιμου πειραματισμού, όπως αυτός νοείται και ενσαρκώνεται στις απολήξεις τουMories (Gnaw Their Tongues, Aderlating, De Magia Veterum και άπειρα άλλα).Διαφοροποιούνται όμως, επαρκώς από το στριφνό στυλ του Havohej, παρουσιάζοντας έναν στέρεα δυσαρμονικό τρόπο αφήγησης. Γεγονός που τους χαρίζει άφθονη προσωπικότητα. Το δεύτερο κομμάτι, είναι εξόχως ενδεικτικό των προθέσεων τους, θαρρώ: όπου, ανάμεσα στο ερμητικό χάος της εκτέλεσης τους, αναδύεται σαφώς μια υποψία μελωδίας και επικά ψυχεδελικού συναισθήματος. Είναι αυτή ακριβώς η προδιάθεση, που τους διαχωρίζει από ανάλογες προσπάθειες, φετινές και μη. Και πιστοποιεί τον αυστηρά εσωτερικό χαρακτήρα που εδώ επικυρώνεται ως αποκορύφωμα της αυτοσχεδιαστικής υπερβατικότητας τους.

Υπό άλλες συνθήκες, ίσως να αποτολμούσα τη χρήση του αμφιλεγόμενου όρου “progressive”. Κάτι τέτοιο όμως, πασιφανώς δε θα ταίριαζε σε αυτή την περίσταση. Κι αυτό γιατί η ακατέργαστη υφή αυτής της ηχογράφησης οπωσδήποτε θα ξενίσει αρκετές/αρκετούς. Αντίστοιχα όμως, θα κεντρίσει το ενδιαφέρον ατομικοτήτων που κινούνται πέρα από τα πλαίσια αυτού του στυλ. Φρονώ πως όσοι αρέσκονται σε θορυβικά ατμοσφαιρικές αναζητήσεις, θα βρουν κάτι οικείο, εδώ. Προσωπικά μάλιστα, θα έλεγα ότι θαμπώθηκα από το αποτέλεσμα. Και χρειάστηκαν πολλαπλές, επαναλαμβανόμενες ακροάσεις, ώστε να το βιώσω απόλυτα. Ή σχεδόν απόλυτα, ορθότερα. Συνοπτικά, λοιπόν: μια εύμορφη μετατόπιση του κενού,με όχημα μια σειρά αντιθετικών εξάρσεων. Μια λάμψη αλχημικής σπουδής, που μετουσιώνεται σε Υλίαστρο.

Even though the Netherlands are not well known when it comes to producing black metal bands, it is a fact that a sort of tradition seems to exist in this country, regarding formations that specialize on delivering a noisy, raw version of said form. Furthermore, a genuine turmoil has taken over the underground in recent times, something clearly evident by the fact that countless new formations have been spawned, gathering around the sub-genre commonly referred to as raw black metal.

A handful of eclectic labels take place at the forefront of this movement. Obsessively, almost, these labels tend to prefer cassette as a format, exclusively. Among those, Throat Productions, a dutch label, easily stands out, mainly due to its selective persistence. A myriad of releases has already been unleashed by the Throat, so far.

Considering this label’s whole production during this year, I could easily find many worthwhile and recommendable bands. On this specific presentation though, I will focus on a newcomer band, that saw its first releases coming out during 2018. The unnamed members that constitute this group appear to have certain bonds to other, similarly inclined attempts. Yet, the demo presented here is their debut release under the moniker of Disequilibrium. During the course of the year that soon is coming to its end,they have managed to put forth 4 tapes-one of which was a documentation of their collaboration with Spiral Staircase. For this text’s sake though, I will gladly limit myself, strictly focusing on Material Substratum.

The austere and almost full on black drawing that has been chosen as cover art is a totally fitting choice to this content, unveiling a variety of related mind-inducing images to me. Disequilibrium prefer to cladtheir dissonant explosions to a concept that is firmly rooted back toal chemical tradition. That gesture deeply moved me, as a starting point. I could wholeheartedly declare that a truly strong emotion emerges to myself, upon seeing a song title such as the following one: “Ondine’s Curse, Morose Nights of Paracelsus”. This elegant stylistic addition drives them apart of the large maze of talentless and uninspired bands that literally pollute this scene. Avoiding the usual cliches, yet fanatically insisting on a mystical background that is absolutely necessary in order to support this kind of approach, the duo that Disequilibrium is comprised of, project a definitely attractive hypothesis. Moreover, the same entrepreneurial stance is at hand, concerning the sonic part of this release. The usually restricted canvas thatis mostly apparent of the raw and atavistic expression of this sub-genre, is solelyused as a basis, herein. Its conclusion though, is a kind of a surreal, avant-garde intention. This result comes off as being an intentional thesis: their sound is surprisingly harsh and chaotic. The chosen type of recording, seems to unite all pieces of sound forms into a complete whole, that in the end, largely resembles a wall of noise. The consistent purity of whom, pointsto ambient and noise related schemes. Despite the fact that the instrumentation used lies entirely on raw black metal terrain. Additionally, an unexpected sense of euphoria was prevalent during this listening session. A sense that isusually not associated to bands of this idiom, at all.

The later of course, does not mean that there is no darkness to be found, here. On the contrary, as a matter of fact. The material presented here, suggests a blackness that is not far apart from Havohej’s style, for example. A smaller dose of captive experimentation can be traced as well, bringing to mind the outer limits incarnations of Mories (Gnaw Their Tongues, Aderlating, De Magia Veterum and countless more). Somehow though, they are able to diverge from Havohej’s ill-tempered mode, by displaying a solidly inharmonious narrative mode. That fact alone, provides an aura of ingenious personality unto them. This tape’s second track, is clearly indicative of their directions, I guess: whilst, in between the hermetic chaos that is generated of their performance, a hint of melody, as well as a sense of an epic, even psychedelic sentiment, arise. It is this exact sort of disposition that differentiates this duo, from other, like-minded efforts that were released this year, or even before. Standing as proof of a draconian, esoteric nature that is sanctioned here, as a result of this band’s improvising transcendence.

Under different circumstances, I might be tempted touse a -rather – controversial term: “progressive”. By no means though, would this term be a fitting one, for this case. In fact, I am sure that the unpolished texture of this recording would seem too much for many people. On the other hand though, this element might potentially be of interest to certainin dividuals that move beyond the limits of this particular style. I suppose that entities that find pleasure in seeking noisy yet atmospheric soundscapes, will probably discover something vividly familiar, in here. Personally speaking, I dare to say that I was amazed by this demo. A series of multiple, repeated listens were needed in order to embrace this, unconditionally. Almost unconditionally, to be exact. As a synopsis on my behalf: a beauteous shifting of void, using a sequence of opposite outbreaks as medium. A glow of alchemical origins, that merges and transforms into Yliaster.

(download here)

Giorgos Kanavos