Υπάρχουν περιπτώσεις που η μουσική δεν είναι ένα απλό ηχητικό ερέθισμα. Κουβαλάει ανάμεσα στις νότες και τ’ ακόρντα εικόνες και συναισθήματα, σαν ταινιάκια μικρού μήκους. Συνήθως αυτό συμβαίνει με μουσικές που ήδη έχουν ακουστεί και συνδεθεί με αναμνήσεις, όπου η κάθε μελλοντική ακρόαση τις επαναφέρει στην επιφάνεια. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που δεν χρειάζονται ούτε συστάσεις ούτε συνδέσεις, ούτε τίποτα. Μουσικές που έρχονται ήδη φορτωμένες.

Αυτή είναι η περίπτωση του Adult Lobotomy των Statues από το Umeå της Σουηδίας. Με τίτλο που εμφανώς κλείνει το μάτι στο “Teenage Lobotomy” των Ramones, ελαφρά πολιτικό στίχο και έντονες εναλλαγές μεταξύ μελωδίας και διαπεραστικών, επιθετικών ριφ, ο δίσκος αυτός έχει την ικανότητα να ξυπνήσει εικόνες απ’ την κρύπτη. Σκοτεινές υπόγες γεμάτες καπνό, μπίρες, DIY λαϊβάκια, κόσμος να χορεύει και μια εποχή που ήσουν κι εσύ στην καρδιά όλων αυτών. Αν πας λίγο παραπέρα και μπεις στη διαδικασία να αναλογιστείς γιατί δεν είσαι πλέον, τότε οι Statues μάλλον είναι οι κλειδοκράτορες των πυλών της υπαρξιακής κρίσης.

Τελικά, μερικές φορές, δεν χρειάζεται ούτε πρωτοτυπία, ούτε καινοτομία ούτε “φρέσκος” ήχος. Αυτό που προσφέρουν οι Statues είναι ειλικρινές post-punk, χωρίς περιστροφές και χωρίς υπερπροσπάθειες. Όσο πρέπει μελωδικό, όσο πρέπει επιθετικό, όσο πρέπει πολιτικό. Κι όσο πρέπει αληθινό.

There are times when music is not just a mere sonic stimulus. It carries among all the musical notes and chords images and feelings, sort of like short films. This usually happens with music already known to the listener and linked to memories which every future replay will have them resurface. However, there seem to be cases where there’s no introduction, no prior links, nothing. Music that comes forth already loaded.

This is the deal with Statues’ Adult Lobotomy from Umeå, Sweden. With a title that gracefully nods to Ramones’ “Teenage Lobotomy”, slightly political lyrics and intense interchanges between melodic parts and piercingly aggressive punk riffs, this album has the ability to awaken images from the crypt. Dark basements, filled with smoke, beers, DIY concerts and people dancing and an era when you were at the very heart of all this. If you venture a little further and reflect on why you’re not there anymore, then Statues are probably the gatekeepers of an imminent existential crisis.

In the end, there are times when there’s no need for innovation or frantic search of a “fresh” sound. What Statues are offering is sincere and honest post-punk, without a hint of overtrying. As melodic as it should be, as aggressive as it should be, as political as it should be. And as true as it should be.

phren