Δεν είναι και πολύ συνηθισμένο για μια ελληνική μπάντα να κάνει ήδη αρκετά γνωστό το όνομά της και να υπογράφει με την Prophecy Productions –ένα label με πολύ καλλιεργημένο στίγμα και γούστο– πριν καν την πρώτη της κυκλοφορία. Αν μην τι άλλο, το γεγονός ιντριγκάρει, και το πρώτο τους ομώνυμο EP ήρθε επιτέλους για να λύσει το μυστήριο και να δώσει πρώιμες απαντήσεις.

Η μουσική των Nochnoy Dozor, λοιπόν, μπορεί να νοηθεί ως το πείραμα της ένωσης δύο φαινομενικά ασύμβατων κόσμων. Από τη μία πλευρά, το μουσικό σκέλος χαρακτηρίζεται από ατμοσφαιρικά rock/metal ηχοτοπία με θερμή υφή και doomy –κι όχι πραγματικά doom– μορφή. Σε αυτό, είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς τη συνέχεια ανάμεσα στους Nochnoy Dozor και τους Universe 217, έτερη μπάντα του κιθαρίστα Μάνου Γεωργακόπουλου, με τους πρώτους να έχουν ελαφρώς φωτεινότερες αποχρώσεις. Από την άλλη, οι δύο τραγουδίστριες Revekka και Lina, δίδυμες ως την ταυτότητα των φωνών τους, διαθέτουν τεχνοτροπίες που παραπέμπουν ξεκάθαρα σε soul διδάγματα και το αποτέλεσμα αγγίζει ελαφρά αλλά χωρίς δισταγμό την pop. Σε περίπτωση που αυτή η αντίθεση αρχικά ξενίζει, μπορώ να υπενθυμίσω ότι οι Oceans of Slumber κάνουν κάτι αντίστοιχο με μεγάλη αποδοχή. Εκεί όμως που οι Αμερικανοί συνάδελφοί τους διαθέτουν την Cammie Gilbert, μια από τις καλύτερες τραγουδίστριες στο metal αυτήν τη στιγμή, οι Nochnoy Dozor αντιπαραβάλλουν κάτι ίσως σημαντικότερο: στιλιστική κι εκφραστική ομοιογένεια.

Τα αυτιά μου συνήθισαν γρηγορότερα την αισθητική αυτή από ό,τι το μυαλό μου. Αυτό το τελευταίο χρειάστηκε να φτάσει η ακρόαση στο τρίτο track με τίτλο “Closer”, εκεί που οι κιθάρες βαραίνουν, για να παραδοθεί και αυτό. Αν και τα μελωδικά τους σημεία έχουν αξιοσημείωτο βάθος –εξαιρετικά προσεκτική χρήση των εφέ–, τα πράγματα δένουν καλύτερα όταν το distortion παίρνει τα ηνία. Το τελευταίο δε track “Ben Hur” κρύβει και φωνητικά που πατούν σε metal βάσεις κι εκεί γίνεται ξεκάθαρο ότι η μπάντα διαθέτει μια πληθώρα εκφραστικών μέσων. Όλα θα εξαρτηθούν από τη χρήση τους.

Το εντυπωσιακότερο στοιχείο γύρω από τους Nochnoy Dozor είναι ότι δείχνουν απολύτως έτοιμοι για μια σοβαρή πορεία. Το στιλ τους μοιάζει ήδη πλήρως διαμορφωμένο και δεν φαίνεται ότι μας περιμένουν μεγάλες μορφολογικές εκπλήξεις. Το πρώτο τους EP δίνει τις βασικές απαντήσεις και από εκεί και πέρα θα αναμένουμε το πρώτο τους full length μέσα στο 2019 για την ολοκληρωμένη εικόνα, δίσκος ο οποίος είμαι σίγουρος ότι θα είναι καλός. Το πόσο καλός, κριτικά μιλώντας, θα εξαρτηθεί από τη ροή του, από την ισορροπία των ιδεών του και από το αν το αποτέλεσμα του πειράματος θα είναι εξίσου ή και περισσότερο συμπαγές. Τα εχέγγυα είναι όλα στη θέση τους. Μένει οι ίδιοι να θέσουν τον πήχη. Τι λέτε, λοιπόν, Nochnoy Dozor, για πόσο μεγάλα λιμάνια θα σαλπάρετε;

It is not very usual to witness a Greek band having already made some fuss regarding its name and having signed with Prophecy Productions – a label with a very sophisticated taste and imprint – before even their first official release. If not else, this fact is at least intriguing and finally their self-titled debut EP is here to solve the mystery and give some primal answers.

Nochnoy Dozor‘s music can be understood as the experiment of the unification of two seemingly incompatible worlds. On the one hand, the musical part is being characterised by atmospheric metal/rock soundscapes of warm textures and doomy – not truly doom – forms. In this part, it is quite easy to realise the connection between Nochnoy Dozor and Universe 217 – the other band of guitarist Manos Georgakopoulos – though ND are sketched in lighter shades. On the other hand, the two female singers Revekka and Lina, twin-sounding in their vocal identities, dispose a style that clearly refers to soul music teachings, softly touching with no hesitation pop vibes. In case someone feels a bit alienated with such a contrast and style collision, let me remind you that Oceans of Slumber do something relevant with great acceptance. But where their US colleagues have Cammie Gilbert, one of the best singers in today’s metal, Nochnoy Dozor juxtapose something, maybe of higher importance: stylistic and expressive homogeneity.

My ears were faster to adapt to the described aesthetics than my mind. It had to wait until the 3rd track “Closer”, where guitars become heavier, to surrender too. Though their melodic parts showcase remarkable depth – the excellent use of effects contribute heavily on this – music seems more cohesive when distortions lead the way. And when the final track “Ben Hur” plays, with vocals that step on a metal basis, it is rather obvious that the band possesses a plethora of expressive means. Everything in the future will depend on their ideal use.

The most impressive fact about them is that they seem absolutely ready for a very respectable career. Their style feels solid already and I reckon we shouldn’t expect any dramatic morphological variations. This first EP provides us with the basic ideas and we can do nothing more than wait for their first full length set to be released in 2019, a record that I confidently believe it will be good. How good? Critically speaking, that depends on the flow and balance of their ideas and on whether the outcome of the experiment will remain as coherent as now – or possibly even more. Everything seems in place, now it’s in their hands how high the bar will be raised. So, what do you think, Nochnoy Dozor, how great are the harbours you will set sails for?

Antonis Kalamoutsos