Γνώρισα τη HALEY ως Haley Bonar, το 2016, όταν έβγαλε το Impossible Dream, έναν ευχάριστα indie δίσκο, που την κατέταξε στους καλλιτέχνες την πορεία των οποίων θέλω να παρακολουθώ. Δυο χρόνια αργότερα, πάτησα το play στο αρκετά μίνιμαλ Pleasureland και από το πρώτο σύνθι του “Credit Forever pt.1” έμεινα να κοιτάζω τα ηχεία αποσβολωμένη.

Ο δίσκος αυτός είναι μια πτώση στο λαγούμι που οδήγησε την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Δυναμική και απότομη είσοδος με το “Credit Forever pt.1”, γαλήνη και μια αίσθηση σαν να επιπλέεις στα πιανιστικά “Give yourself away” και το “Future maps”, για να σε παραλάβει το υποδόριο, δυνατό και λίαν κιθαριστικό “Syrup” και να σε εκτοξεύσει στον τυφώνα των αρπέτζιο του “Credit Forever pt.2”. Κι όλο αυτό να επαναλαμβάνεται μέχρι το τέλος. Η συνειδητή επιλογή της αυτήν τη φορά να στερήσει τα κομμάτια της (και τους ακροατές της) από οποιουδήποτε είδους φωνητικά αποδείχτηκε καίρια, ώστε το ταλέντο της ως μουσικού να λάμψει τρανταχτά και πέρα από την ομολογουμένως όμορφη και ζεστή χροιά της φωνής της.

Είναι τόσες οι εναλλαγές, τόσες διαφορετικές οι επιρροές που απαρτίζουν αυτό το αμάλγαμα ήχων και συναισθημάτων που καθιστά θαυμαστό το γεγονός ότι, παρ’ όλα αυτά, ο δίσκος αυτός είναι μια μεστή ενότητα στο τέλος της οποίας βιώνεις ίσως κάτι σαν τη γαλήνη της κάθαρσης. Πλέον δεν μπορώ παρά να αδημονώ για ό,τι μας επιφυλάσσει για το μέλλον η HALEY.

I first encountered the wonderful world of HALEY, formerly known as Haley Bonar, on 2016, when Impossible Dream was released. A pleasantly indie album that ranked her as an artist on whom I wanted to keep an eye (or better, an ear) on. Two years later, I hit play on the quite minimalistic Pleasureland and from the first seconds of the synth-filled “Credit Forever pt.1”, I was left speechless, blankly staring at the speakers.

This album is like falling in to Mr. Rabbit’s pit from Alice in Wonderland. An abruptly bold intro with “Credit Forever pt.1”, leading to a sense of serenity and lightness much like floating mid-sea or mid-air, probably, in the piano pieces “Give yourself away” and “Future maps”, just to get caught in the webs of the haunting guitars of “Syrup”, only to find yourself swirling in the arpeggio hurricane of “Credit forever pt.2”. And all this is repeated, until the very last song. Her conscious choice of depriving her music (and her listeners) of any hint of vocals, proved to be crucial for her musical talent to shine above and beyond the admittedly nice and warm sound of her voice.

There are so many interchanges, so many different influences that make up this mosaic of sounds and feelings that makes quite formidable that this is a robust and homogenous album, at the end of which you experience something like a cathartic peace. In the end, I cannot help but feel thrilled with anticipation on what HALEY has in store for us in the future.

Phren