Είναι πάντοτε όμορφο να βλέπει κανείς τα επιτεύγματα των φίλων του να ολοκληρώνονται. Ή τουλάχιστον, έτσι νιώθω εγώ. Και εξηγούμαι: ένα από τα μέλη αυτού του συγκροτήματος είναι παλιός και αγαπημένος φίλος. Είχα την τύχη, λοιπόν, να βιώσω αυτήν τη δισκογραφική δουλειά στα διάφορα στάδια της προετοιμασίας και δημιουργίας της. Από σχετική απόσταση, βέβαια. Έχοντας ήδη ακούσει τα κομμάτια στις πρώιμες εκδοχές τους, ήμουν θετικά προκατειλημμένος. Και περίμενα εναγωνίως το τελικό αποτέλεσμα.

Το οποίο, μετά από κάποιον καιρό, κρατώ στα χέρια μου. Να σημειώσω εδώ πως αρχικά ήμουν έτοιμος να ακούσω κάποια μεστή εκδοχή των Mazzy Star. Κάτι τέτοιο έχει μια βάση – μολονότι οι ήχοι των Moonshine Effect αγκαλιάζουν πολύ ευρύτερες επιρροές, που αποκαλύπτονται σταδιακά. Εγώ προσωπικά ακούω στοιχεία που με παραπέμπουν επίσης στους Belle and Sebastian, όπως και μια συνολικά λατρευτική κατεύθυνση προς τα folk και ψυχεδελικά, εν γένει, ηχοτοπία. Στο βάθος, συναντώ και μια αγάπη (κυριολεκτικά) προς τους Velvet Underground, και ειδικότερα στα πιο αργά μέρη των τελευταίων. Υποθέτω πως αυτή η βάση είναι απαραίτητη για μια indie pop μπάντα του σήμερα. Αν και τονίζω ότι ο συγκεκριμένος όρος χρησιμοποιείται ενδεικτικά από μέρους μου, στην πραγματικότητα μάλλον λειτουργεί περιοριστικά, καθώς αυτό το album συνενώνει πολλές διαθέσεις και ατμόσφαιρες.

Ατμόσφαιρα – να μια λέξη που αρκεί για να περιγράψει το χαμηλόφωτο στιλ αυτής της μπάντας. Η επιλογή της χρήσης γυναικείων φωνητικών είναι άριστη και η ζεστή, γήινη φωνή της Jacqueline απογειώνει τις συνθέσεις. Ίσως ηχεί κάπως παράταιρα η προηγούμενη πρόταση – κάτι που όμως γίνεται εσκεμμένα.

Σε ό,τι αφορά στο μουσικό σκέλος: μου έκαναν απείρως θετική εντύπωση οι έντονα γλυκές μελωδίες. Όπως και η αρμονική συνύπαρξη ηλεκτρικής και ακουστικής κιθάρας με τα έντονα χρωματικά πλήκτρα. Αυτό το αμάλγαμα δίνει τη βάση του μουσικού στερεώματος στο οποίο ζουν οι Moonshine Effect. Μελαγχολικός τόνος, διάθεση παιχνιδιού και θερμά φωτεινές διαθέσεις. Μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι. Πραγματικά, όλα ηχούν απέριττα, ενώ ακόμα και τα intro και outro έχουν σαφή λόγο ύπαρξης στη θαυμαστή οικονομία των συνθέσεων. Είναι πασιφανές πως πρόκειται για αποτέλεσμα χρόνιας αφοσίωσης και (συν)εργασίας. Και όταν κατακτούν το συναίσθημα με τόσο εύηχα λυτρωτικό τρόπο, ειλικρινά δεν έχω και πολλά να προσθέσω. Περιττό ίσως να πω, λοιπόν, ότι άξιζε και με το παραπάνω η αναμονή. Δεν υπερβάλλω λέγοντας πως πρόκειται για μια από τις αρτιότερες μουσικές προτάσεις που άκουσα φέτος, και επίσης πως δύσκολα θα συναντήσει κανείς κάποια ανάλογης ποιότητας pop κυκλοφορία σήμερα. Θα έλεγα πως υπερβαίνει τα στενά όρια της ελληνικής indie σκηνής, αποτελώντας συνάμα τη συνέχειά της.

Το γράφω αυτό, έχοντας κατά νου την εκπληκτική συλλογή Try A Little Sunshine, που είχε κυκλοφορήσει αρκετά χρόνια πριν. Η εν λόγω συλλογή αποτελούσε τρόπον τινά έναν χάρτη της τότε alt pop ελληνικής σκηνής. Ποια η σχέση της με αυτό το ηχογράφημα; Πολύ απλά, αυτό το δισκάκι δείχνει να αποτελεί τη συνέχεια και μορφοποίησή της, τοποθετημένη όμως σε μια ανώτερη ποιοτικά βάση. Χρειαζόμαστε λοιπόν σχήματα όπως οι Moonshine Effect. Το Our Eyes Should Meet οφείλει να ιδωθεί ως μια σπανίως απολαυστική άσκηση ομορφιάς, το ηχητικό στίγμα της οποίας δίνεται τόσο από το αρμονικά ταιριαστό εξώφυλλο όσο και από τις ρήσεις που χρησιμοποιούνται εδώ, δίνοντας έναν ενδεικτικό τόνο της κατεύθυνσης που το σχήμα επιλέγει. Η χρήση των φράσεων του Nick Drake και του Guy-Ernest Debord με συγκίνησε, ενώ επίσης δείχνει επακριβώς το πεδίο που καθορίζει την αισθητική υπεροχή αυτής της κυκλοφορίας. Θα κλείσω, χρησιμοποιώντας μια αφιέρωση, που η ίδια η μπάντα τοποθέτησε εδώ:

“Dedicated to the ones who didn’t make it and to all the wandering stars.”

---

Watching your friends’ accomplishments taking shape is a beautiful thing. This is how I feel, at least. A bit of explaining on my part: one of the members of this band is a good, old friend. Therefore, I was lucky enough to witness the process of this recording in its various stages of preparation and creation. On a relative distance, of course. Having already listened to these songs, during their primal versions actually, I was positively inclined right from start. And I was eagerly waiting for the final outcome.

The outcome which, after some time, found its way on to my hands. I should note that I was initially prepared to come across to some kind of a ripe version of Mazzy Star. There lies some truth to this assumption, even though the sounds that Moonshine Effect are producing tend to embrace much wider influences. Who have the tendency to reveal themselves, gradually. Personally, I hear traces that remind me of Belle and Sebastian, as well. Overall, there is a worshiping type of direction towards folk and dare I say psychedelic soundscapes. Moving deep, one can stumble upon a gesture of love (literally speaking) for Velvet Underground. Especially referring to the slower, quieter moments of the later. I suppose that the aforementioned ingredients serve as a necessary basis, when it comes to an indie pop band of today. I must also state that the above used term is indicatively used, on my behalf- it functions in a rather limiting mode, for the most part. Simply because this album has the ability to put together many different moods and ambiances.

Ambiance-or atmosphere if you prefer-now, that’s a word capable enough in order to describe the low light style of this group. The choice of mainly using female vocals, is an excellent one, for sure. Jacqueline’s warm, earthly vocal tone provides an absolutely necessary backbone that allows these compositions to take off. Perhaps the previous statement sounds out of place, a bit-though that is something purposely done, on my side.

Now, specifically concentrating on the musical sector: I was definitely, positively impressed by the presence of intensely sweet melodies. Even more so, by the harmonious coexistence of electric and acoustic guitar, melting together along with brightly chromatic keyboard touches. This amalgam is probably used as a base for a musical foundation, in which Moonshine Effect live and breathe. Melancholic tones, playful moods and warm, lighthearted tempers define that space. Pointing and picking stand out tracks, is a rather difficult task, for me. Indeed, everything seems to move in a flawless way, getting to the point where even the intro and outro pieces hold an obvious raison d’ etre as part of an almost miraculous sense of compositional thrift. It is widely obvious that this is a result of long time devotion and co-operation. And, when they manage to conquer emotions in such an ear-pleasing, liberating manner, there are not many things to add, frankly speaking. Stating that this is one of the best releases that I have heard this year, would certainly not be an exaggeration. Adding to that, I must say that is really difficult to come across at a work of similar quality, these days. I would also say that this recording reaches out beyond the usual narrow limitations of the greek indie scene, whilst at the same time it could be regarded as a continuation of said above scene.

I am writing this, having in mind a spectacular compilation that had been released many years ago-”Try A Little Sunshine” was its title. The previously mentioned compilation could be seen as a kind of map of the early alt pop scene in Greece. But, wait-is this somehow related to this recording?

Simply put, I view this record as a step beyond or even as a development in the process of shaping of that scene, albeit presented in a much higher level of quality, this time around. There is an absolute need for bands such as Moonshine Effect, in my opinion. “Our Eyes Should Meet” deserves to be treated as a rare and delightful exercise of beauty. The sonic stigma of whom is definitely evident by the harmonically fitting cover art. Something also evident by the presence of certain mottos, who also help to enhance an indicative tone regarding the direction that the band themselves choose to follow.

The usage of phrases by Nick Drake and Guy-Ernest Debord, literally moved me, whereas at the same time, these words greatly serve in order to show the exact field that defines the aesthetic superiority of this release. I’ ll end this, by placing here a sort of dedication that is contained within the booklet of this disc:

“Dedicated to the ones who didn’t make it and to all the wandering stars.”

 

 

Γιώργος Καναβός