Το hardcore και όλα τα συγγενικά του υπό-είδη έχει πάψει εδώ και τουλάχιστον μια εικοσαετία να αποτελεί αποκλειστικά ένα πολιτικό είδος μουσικής. Μια δεύτερη τάση του, το πιο “καλλιτεχνικό” hardcore, –που στην πρώτη γραμμή τοποθετεί τη μουσική εξερεύνηση έναντι του στίχου– έχει πάρει τα ηνία (τουλάχιστον μιλώντας εμπορικά) και συνεχίζει να παράγει ακατάπαυστα ό,τι είδος core χωράει ο νους. Έχοντας ακούσει πάρα πολλές φορές το Loved, έβδομο άλμπουμ των Καναδών KEN mode, αδυνατώ ακόμα να αποφασίσω προς τα πού κλίνει. Όλα συγκλίνουν προς μια αξιέπαινη ισορροπία. Είναι άραγε αυτή μια μεγάλη τους επιτυχία;

Το πρώτο στοιχείο που παρατηρεί κανείς είναι η εξαιρετική ρυθμική προσέγγιση στη μουσική τους. Ως μια μπάντα που δισκογραφεί με συνέπεια εδώ και δεκαπέντε χρόνια αλλά έχοντας θέσει τις βάσεις της στα τελειώματα των ’90s, οι KEN mode δείχνουν να διατηρούν τη φρεσκάδα του groove εκείνης της εποχής – τότε που ΟΛΑ τα εναλλακτικά τραγούδια καταρχήν είχαν σκοπό να σε ΚΟΥΝΗΣΟΥΝ. Τα τρία πρώτα track του άλμπουμ δεν παρεκκλίνουν στιγμή από το ρυθμικό πλάνο και ανάμεσα σε βουνά από θορυβώδη feedback διατηρούν έναν ξεσηκωτικό χαρακτήρα και αγνά και αδιόρατα rocking vibe, κάπου εκεί ανάμεσα σε metal και hardcore ουρανούς. Το εφφεδιασμένο ταμπούρο ειδικά μου δημιούργησε συνειρμούς που έφτασαν μέχρι και τους τεράστιους Cop Shoot Cop. Στη συνέχεια, το άλμπουμ φανερώνει κι άλλες αρετές, με ελαφρώς τεχνικότερα παιξίματα, περισσότερες post ή και mathcore στιγμές, τα υποχρεωτικά πλέον abstract jazz σαξόφωνα, έως και την κορύφωση του τελευταίου track “No Gentle Art”, όπου το spoken word και το υπνωτιστικό του μοτίβο πείθουν τον ακροατή ότι πατάει σε σύγχρονο χώμα. Σε όλη τη διάρκεια του Loved έχουν παρελάσει άρτια παιξίματα, η αγνή ενέργεια και ο ελεγχόμενος θόρυβος που κάθε power trio που σέβεται τον εαυτό του παράγει. Η οργή ως συστατικό δεν μετατρέπεται ποτέ σε βία και η μουσική ισορροπεί ισομερώς στις διάφορες αισθητικές της συνιστώσες.

Το αποτέλεσμα είναι αδιαμφισβήτητα άρτιο και είμαι σίγουρος ότι οι KEN mode θα πάρουν σούπερ κριτικές, εκτίμηση από το κοινό, συμμετοχές σε καλά φεστιβάλ και τα λοιπά. Δικαίως. Από την άλλη και μιλώντας καθαρά προσωπικά, ως λάτρης της τολμηρότερης καλλιτεχνικής έκφρασης, δεν σταματώ να αναρωτιέμαι τι θα κατάφερναν αν τελικά σταματούσαν να ισορροπούν και άφηναν το ποτήρι να σπάσει. Το Loved απομένει τελικά να είναι ένα εξαιρετικά φτιαγμένο άλμπουμ, που αφήνει όμως μια υπόνοια κι ένα ερωτηματικό. Πολύ παλιά, όταν οι System of a Down ήταν ακόμα σπουδαία μπάντα, είχαν γράψει σε έναν στίχο τους “Δεν έχεις την πολυτέλεια να είσαι ουδέτερος σε ένα κινούμενο τρένο”. Οι KEN mode κινούνται, μένουν όρθιοι, αλλά, για όποι@ θέλει να υπερβάλλει στην κριτική του, μοιάζουν να βρίσκονται μεταξύ διαφορετικών βαγονιών. Κι αν αποφασίσουν το Άλμα;

Hardcore and all its relating sub-genres has ceased to be exclusively a political music style for at least 20 years now. Its other tendency, the more sophisticated kind of hardcore – where musical explorations seem to prevail over lyrics and attitude – dominates the scene (in terms of popularity) and continues to produce any kind of core one may imagine. After several listenings of Loved, 7th studio album of the Canadian act KEN mode, I am still unable to realise its own tendency as everything converges to a creditable balance. Could this be a major stylistic success for the band?

The first noticeable element is the excellent rhythmical approach of their music. A band that releases albums consistently for the past 15 years but its foundations were laid by the end of ’90s, KEN Mode reserve the fresh groovy essence of that era – of a time that every single good alternative song was firstly aiming to MOVE the listener. The album’s first 3 tracks don’ t deviate from their groovy plan not for a second and they retain their uplifting, pure rocking vibes among walls of noisy feedback, in a twilight world somewhere between metal and hardcore skies. Especially the effects use on the snare drum allows free associations that go back even to the almighty Cop Shoot Cop. As it unfolds, Loved eventually reveals additional virtues like more technical playing, post or mathcore moments and the “mandatory” abstract jazz presence of saxophones, until the final 8minute highlight track “No Gentle Art”, where spoken word and hypnotising patterns convince the listener that he/she steps on contemporary ground. Great playability, pure energy and controlled noise – elements that are always being produced by good power trios – parade throughout Loved. The ingredient of rage doesn’t turn into violent aggression and music balances equally in all its stylistic components.

As a result, Loved is undoubtedly a top notch album and I’m certain that KEN Mode will get great reviews, fans appreciation, they will probably participate in good festivals etc. And rightly so. On the other hand and speaking personally now as an enthusiast of more daring artistic expressions, I can’t help but wonder what would happen if they wouldn’t aim for this balance described above, what would happen if they would let the glass break. From this aspect, Loved leaves me with inkling and with some question marks. Once upon a time, when System of a Down were still a great band, one of their lyrics said “You can’t afford to be neutral on a moving train”. Well, KEN mode move, they stand straight and proud but, if I want to exaggerate as a critic, they find themselves between wagons. What if they dare to jump?

Antonis Kalamoutsos