Από την πρώτη ακρόαση του περσινού ντεμπούτου των IDLES ένιωσα πως δεν έχω να κάνω απλώς με άλλο ένα punk/post-punk σχήμα. To Brutalism –το περσινό ντεμπούτο τους– υπήρξε ένα διαπεραστικό μανιφέστο με σαφή πολιτικό λόγο και βαθιά κριτική στο καπιταλιστικό και πατριαρχικό σύστημα που διέπει (σχεδόν;) κάθε πτυχή της ζωής, παρά τη φειδώ στις λέξεις, στοιχείο που διαχρονικά χαρακτηρίζει μεγάλο κομμάτι της punk σκηνής. Υπήρξε ένα ειρωνικό γέλιο στα μούτρα της αστικής παρακμής. Μέσα από διάφορες πτυχές της ζωής του, o frontman και συνθέτης των κομματιών, Joe Talbot, έχει μεταφράσει τις εμπειρίες του σε μια γλυκόπικρη θύελλα συναισθημάτων, έτοιμη να συνεπάρει όποιον/α ταυτιστεί με τους IDLES. Θυμός, πόνος, αγάπη κι επανάσταση, είναι όλα εκεί.

Στις 31 Αυγούστου το Joy As An Act Of Resistance ήρθε για να επιβεβαιώσει όλα αυτά, μα κυρίως τη συνέπεια που απορρέει μέσα απ’ την αλήθεια ως ιδιότητα των προσωπικών βιωμάτων. Θα σταθώ πιο πολύ στους στίχους, γιατί είναι εκείνοι που στην περίπτωση των IDLES δίνουν το συναισθηματικό πλαίσιο στο οποίο κινείται το σχήμα, χωρίς αυτό να μειώνει τη σημασία της ωμότητας με την οποία ο Talbot τούς προφέρει και το πολεμόχαρο, ως επί το πλείστον, punk ηχόχρωμα που, πιστό στις ρίζες του, καλεί σε αντίσταση. Ξεκινώντας με το “Colossus”, οι IDLES μάς μιλάνε για τοξική αρρενωπότητα, μέσα από κιθάρες και ντραμς που παραμονεύουν για το τελικό ξέσπασμα στο δεύτερό του μέρος – θέμα που επανέρχεται αργότερα στο “Samaritans”. Για την ελευθερία που μπορεί να επιφέρει η αποδοχή του εαυτού μέσα από την αποδοχή των εκάστοτε χαρακτηρισμών της κοινωνίας προς τα μέλη που αρνούνται και απορρίπτουν τα πρότυπά της, στο παιχνιδιάρικο riff του “I’m Scum”. Για την εμπορευματοποίηση των ανθρώπινων σχέσεων στο “Love Song”. Για τον πόνο της απώλειας στο ατμοσφαιρικά σκοτεινό “June”, γραμμένο για τον θάνατο της κόρης του. Για την απάνθρωπη και αξιοθρήνητη φύση του καπιταλισμού μέσα από τη φανταστική και καθόλα ειρωνική συζήτηση μεταξύ δύο τραπεζιτών σε μια κηδεία στο “Gram Rock”.

Ο πυρήνας του εν λόγω album, όμως, συνοψίζεται κατά την άποψή μου σε δύο κομμάτια: το “Rottweiler” και το “Danny Nedelko”. Το “Rottweiler” είναι το κομμάτι που κλείνει τον δίσκο και το πιο παλιό. Μέσα από μια κραυγή πολέμου, οι IDLES θίγουν τη σημασία της κριτικής σκέψης και της ανάγκης για ενότητα σ’ έναν κόσμο που προσπαθεί να διχάσει .Το “Danny Nedelko”, ένα κομμάτι με δυνατό μπάσο και ετοιμοπόλεμα ντραμς, γραμμένο για τον επιστήθιο φίλο του Talbot και frontman των Heavy Lungs, είναι ένας ύμνος στην αγάπη για τον “άλλο/η”. Είναι η ταξική απάντηση στον Master Yoda, πως το μίσος προκύπτει από τον πόνο και τον θυμό και όχι το ανάποδο. Είναι η αποδοχή και παραδοχή πως, παρά τις όποιες διαφορές μας, είμαστε φτιαγμένοι ο ένας απ’ τον άλλο. Είναι η δύναμη της ενότητας και της αγάπης, δύο εννοιών που μαρτυρούν χαρά. Τη χαρά ως πράξη αντίστασης.

Ever since the first time I listened to IDLES’ debut album, I had this feeling that they are not going to be just another punk/post-punk band. Brutalism, as their debut album is called, was an utterly penetrating manifesto shaped by a clear political discourse and a profound critique on the capitalist and patriarchal system that shapes (almost?) every aspect of life on Earth, despite the frugally worded songs, a trademark of the largest portion of the punk scene. It was a fit of laughter teeming with irony in the face of urban decay. Through the different aspects of his life, frontman and composer Joe Talbot has translated his experiences in a bittersweet hurricane made of feelings, ready to sweep up whoever identifies with the stories told. Anger, pain, love and revolution, it’s all there.

On August 31st, Joy as an act of resistance was released and confirmed this impression. But most of all it confirmed the consistency that derives from truth as an attribute of personal experience. Consequently, the focus here will be less on the music and more on the lyrics, because it’s the latter that shape the emotional playground in which the band lays down, song by song, this album. That being said, there is no disregarding of the raw way Talbot utters his lyrics and the warrior-like, almost throughout the album, punk sound, which faithful to its origins is calling for resistance. Beginning with “Colossus”, IDLES talk about toxic masculinity through drums and guitars that seem to lie in wait for the final outburst in the second part of the song – a recurring issue later on in “Samaritans”. They talk about the sense of freedom that accepting oneself through the acceptance of the way society sees its outcast members entails, through the playful riff of “I’m Scum”. They talk about the commodification of human relationships in “Love Song”. They talk about the pain of loss in the atmospherically dark “June”, written in honour of Talbot’s late daughter. They talk about the inhumane and deplorable nature of capitalism through the fictional and utterly ironic conversation between two bankers during a funeral in “Gram Rock”.

The core of this album, however, is found within two songs: “Rottweiler” and “Danny Nedelko”. “Rottweiler” is the closing track as well as the oldest one in this album. Through a war cry, IDLES are underlying the significance of critical thinking, of questioning and the need for unity in a world that is constantly trying to divide us. “Danny Nedelko”, a track with a strong bass beat and aggressive drums, written for Talbot’s best friend and Heavy Lungs’ frontman, is an ode to the love for the “other”. It’s a response through a class prism to the teachings of Master Yoda, that hate actually is an emotion that anger and pain give birth to, rather than the opposite. It’s the acceptance of the fact that whatever the differences, I’m made of you, you’re made of me. It’s the strength in unity and the love for each other, notions that lead to joy. Joy as an act of resistance.

Phren