Στο ένα άκρο έχουμε τη δημιουργία που απευθύνεται μόνο στον εαυτό της και στο άλλο αυτήν που προορίζεται αποκλειστικά προς τον έξω κόσμο. Δυστυχώς, στις διάφορες και αρκετές εκφάνσεις της ζωής μας που η μουσική είναι παρούσα, καταλήγουμε να υπομένουμε και τα δύο αυτά άκρα (βλ. ποπ στη διαπασών και ψαγμένες μαυρίλες στις μοναξιές μας). Υπάρχει όμως και η μουσική η οποία απλώς ρέει ανόθευτη από τα μέσα της δημιουργού και δεν υποτιμά την προσπάθεια να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές των άλλων. Η Τουρκάλα Ekin Fil το αποδεικνύει αυτό και στο ολόφρεσκο της άλμπουμ.

Πιο συγκεκριμένα, η συνομιλία της με το έργο της Grouper, αλλά και η επικοινωνία μεταξύ τους, την έχει ωθήσει να προσπεράσει τον σκόπελο της ομοιότητας των έργων τους. Οι συνθέσεις της Ekin ρέπουν προς μια αίσθηση θερινής νωχελικότητας, ενώ της Liz αγαπούν τις χειμερινές καταβολές τους. Βεβαίως, και σε αυτήν τη δουλειά της δεν κρύβεται μια γλυκιά μελαγχολία που θυμίζει παραλίες που προορίζονται να ξεροσταλιάζουν μόνες τους για το μεγαλύτερο μέρος ενός έτους. Πάντα, όμως, υπάρχει ένα αεράκι απαλών ήχων που κάνει το αποτέλεσμα σχεδόν ανάλαφρο, όχι με την έννοια του παροδικού, αλλά όπως κάνει ένα φρεσκάρισμα που φροντίζεται από κάθε Αύγουστο.

Με βάση, λοιπόν, τις ειλικρινείς προθέσεις της συνθέτριας να μιλήσει μια κοινή γλώσσα λυρικής ηρεμίας, φαντάζει εύλογο να μην έχουμε να κάνουμε με ένα άλμπουμ που χαρακτηρίζεται από κάποιο είδος πρωτοπορίας. Το ότι θυμίζει διάφορα δεν σημαίνει ότι παραμελείται ο προσωπικός της τόνος, που έχει δηλωθεί στις αρκετές κατατεθειμένες δουλειές της. Αφαιρετικό αλλά σφιχτό, ονειρικό αλλά όχι φλύαρο, πατάει στην απλότητα των ακίνητων στιγμών και των θολών αναμνήσεων για να δημιουργήσει τη δική του νησίδα φαντασίας. Και οι ήχοι ρέουν όπως οι ημέρες προς τα κάπου, άγνωστο όμως πού.

Μπάμπης Κολτράνης