Μόλις πριν από μια εβδομάδα κυκλοφόρησε σε αμιγώς ηλεκτρονική μορφή η τρίτη κατά σειρά δουλειά των Θεσσαλονικέων, Mother Turtle.

Ναι, τους ξέρετε τους “προγκρεσιβάδες”, επαναλαμβανόμενο είδος υπηρετούν κι αυτοί – εξαντλημένο, όπως κι όλα τα άλλα.

Αμ δε.

Ελάτε να μιλήσουμε για κλασικά prog rock μοτίβα, περιπλεκόμενα με τζαζ νότες, έναν διακριτικό αλλά παρόντα απόηχο βαλκανικής μουσικής, σποραδικά φωνητικά και ποιητικές απαγγελίες, για μια ηχητική εμπειρία στη θέση μιας ξερής ακουστικής μελέτης.

Το Zea Mice δεν αποτελεί έναν ακόμα δίσκο, μια τυχάρπαστη σύνθεση. Είναι βέβαιο ότι θα κατέχει και στο μέλλον μια ιδιαίτερη θέση στη δισκογραφία των Mother Turtle.

Από πού αντλώ τόση σιγουριά;

Μα από τη δυναμικότητα του εναρκτήριου “Kukuruzu”, το οποίο θέτει μια σχετικά γνώριμη αφετηρία, μια βάση από την οποία ολοένα και περισσότερο θα απομακρυνόμαστε, καθώς εναλλάσσονται τα οκτώ κομμάτια του δίσκου. Από το σαξόφωνο του “Kukuruzu” περνάμε στο βιολί του “#Cornhub”, και η μετάβαση αυτή μοιάζει να μην είναι μόνο μουσική αλλά και χρονική, καθώς τόσο η σύλληψη όσο και η εκτέλεση απηχούν κάτι παρελθοντικό και συνάμα νοσταλγικό.

Στη νοσταλγία αυτή θα κουρνιάσουμε κατά τη διάρκεια του επτάλεπτου “Sea Mice”, προτού κοιτάξουμε στιγμιαία μες στον μαγικό καθρέπτη του “Zeitenlik”, ώσπου να μας τραβήξουν από τα μαλλιά οι Ερινύες του “Vermins”.

Τα τελευταία τρία κομμάτια του δίσκου, “Fourward”, “Vermins (Reprise)” και “Nostos”, σε τίποτα δεν υπολείπονται της μουσικής μαεστρίας και της συγκινησιακής φόρτισης των μεγαλύτερων αδελφών τους.

Αρκεί όμως, για να οδηγήσεις κάποιον σε ένα μυστικό μονοπάτι, μόνο να του δείξεις την κατεύθυνση και να γεμίσεις το μυαλό του με τη γλύκα της προσμονής, παρά να του αποθέσεις στα χέρια έναν λεπτομερή χάρτη της διαδρομής με όλες τις κακοτοπιές και τις οάσεις της.

Έτσι δεν είναι;

Βικτώρια Λαμπροπούλου