Η ιστορία με το να χρησιμοποιούνται ορισμοί στην έναρξη των μουσικοκριτικών ξεκίνησε –για μένα– από την ανάγκη να γράφω (και να διαβάζετε κι εσείς με τη σειρά σας) σε ένα πλαίσιο αμφίδρομα κατανοητό.

Πέρα δε από αυτό, έχει μια συμβολική αξία και μια νοηματοδοτική λειτουργία το πώς θα θελήσεις να ονομάσεις την μπάντα σου. Οι Depeche Mode, έστω και σε ασυνείδητο επίπεδο, σε είχαν εξαρχής προϊδεάσει για την έμφαση που θα έδιναν στο στιλ και στην εικόνα τους καθόλη τη διάρκεια της μουσικής τους πορείας, ενώ οι Red Hot Chili Peppers –όσο κι αν το αμφισβητείς– θα έχαναν κάτι από το αλλοπρόσαλλο του νεανικού τους χαρακτήρα αν κρατούσαν την παρήχηση του “μ” και ονομάζονταν ακόμα Tony Flow & the Miraculously Majestic Masters of Mayhem.

Επομένως, εύκολα κατανοεί κανείς ότι αν μια μπάντα θελήσει να ονομαστεί Saturnist, σκοπός της είναι να μας μεταδώσει τη μουντάδα, το “βάρος” και την “ακρότητα” (παρακαλώ πετάξτε από τον νου σας οποιαδήποτε ταύτιση με το edginess που τόσοι και άλλοι τόσοι ψοφάνε να αποδείξουν ότι κατέκτησαν από τα γεννοφάσκια τους) ενός ατόμου άμεσα επηρεαζόμενου από την ατμόσφαιρα των μοτίβων του Κρόνου.

Ερχόμενοι από το Ελσίνκι της Φινλανδίας μας παρουσιάζουν την πρώτη τους δουλειά, το σχεδόν σαραντάλεπτο σε διάρκεια The Horns, Teeth & The Hooves. Πρόκειται για έναν doom metal δίσκο, συνεπή στις επιταγές του είδους. Τη συνέπεια αυτή δεν την τονίζω για να υπαινιχθώ κάποιας μορφής βαρεμάρα που θα σας φέρει πονοκέφαλο κατά τη διάρκεια του δίσκου. Στην προκειμένη περίπτωση, το γεγονός ότι η διάρκεια δεν ξεπερνά την ώρα λειτουργεί υπέρ των Saturnist. Περιττές επαναλήψεις ή προεκτάσεις των riff έχουν αποφευχθεί και, με την εξαίρεση του καταληκτικού κομματιού “Mouth of a Sepernt”, κανένα κομμάτι δεν είναι αρκετά εκτενές ώστε να πιάσεις το μυαλό σου να περιηγείται σε άσχετες με τη μουσική σκέψεις.

Σίγουρα δεν πρόκειται για μια πρωτότυπη δουλειά, αλλά είναι μια τίμια αρχή, για την οποία άξιζε τόσο εγώ να γράψω όσο κι εσείς να ακούσετε, έστω και μόνο χάρη στην τωρινή κακοκαιρία, που σηκώνει τις βαριές μπασογραμμές όσο κανένα χαρωπό καλοκαιράκι ποτέ δε θα μπορέσει.

Βικτώρια Λαμπροπούλου