Alpha Mist – Antiphon (pink bird recording co.)

Κάποι@ ψαγμέν@ ήδη έχουν ανακαλύψει στο πρόσωπο του Λονδρέζου παραγωγού Alfa Mist ένα ανερχόμενο αστέρι στον χώρο της contemporary jazz. Προσωπικά, ελάχιστα με ενδιαφέρουν αυτά, αλλά δεν μπορώ παρά να ομολογήσω ότι το ντεμπούτο του Antiphon είναι κάτι παραπάνω από σπουδαίο. Δεν είναι μόνο ότι αναμιγνύει τα καλύτερα στοιχεία της hip hop/ soul κουλτούρας με τη σύγχρονη jazz. Το κάνει με τρόπο εκκωφαντικό, πειστικό, σαν να είναι από τη φύση του ένα απλό επίτευγμα. Κι όμως δεν είναι. Κατά κάποιο τρόπο, το feeling του άλμπουμ συγγενεύει με εκείνο που νιώσαμε όλοι κάποτε με εκείνο το σπουδαίο Endtroducing του Dj Shadow, τόοοσα χρόνια πριν. Μοιάζει με μετενσάρκωση, τα σημαινόμενα όμως έχουν ενηλικιωθεί.

Τα tracks αποτελούν γνήσιες jazz οδύσσειες. Τα “απέξω” στοιχεία δεν δείχνουν ότι πραγματικά επιθυμούν τη διαμόρφωση μιας υβριδικής νεωτεριστικής πρότασης. Στα δικά μου αυτιά, ο Alfa Mist απλώς σκέφτεται την πόλη. Σκέφτεται τα μεγάλα φώτα και τις θολές διασταυρώσεις, το neon πρόσωπο του Λονδίνο και τα κάνει jazz. Μια jazz μελωδική, χορευτική, ελαφρώς abstract κι εντελώς noir. Να το, το είπα: Noir, όχι όμως όπως το αντιλαμβάνεται ένας παλιός, αλλά ένας νέος, φρέσκος κι ορεξάτος νους. Ίσως στο μυαλό του να μην έχει ότι φτιάχνει την αστική jazz του μέλλοντος. Κι όμως, εμένα με πείθει ότι αυτό ακριβώς κάνει. Διαμάντι, ίσως όχι το πιο λαμπερό, αλλά σίγουρα πανάκριβο.

 

 

Camerata Mediolanense – Le Virgini Folli (prophecy)

Μια πάρα πολύ ιδιαίτερη περίπτωση για ιδιαίτερους ακροατές. Οι Camerata Mediolanense αποτελούν μια κολεκτίβα από το Μιλάνο αφιερωμένη στη μελέτη κι αναπαραγωγή της ιταλικής Αναγέννησης. Ή μήπως όχι; Γιατί ένα τέτοιο άλμπουμ να βγει από την Prophecy; Σαφώς και εντάσσονται αυτόματα στον νεοκλασικό χώρο, σαφώς και η μουσική τους είναι βασισμένη στην αναγεννησιακή και μπαρόκ παράδοση της σπουδαίας πατρίδας τους, όμως μια διαφορετική σκοτεινιά μοιάζει να σκιάζει τη μουσική τους καρδιά. Εικάζω ότι το dark wave υπόβαθρό τους κρατάει το μυστικό. Η μουσική τους είναι ατμοσφαιρική με έναν τρόπο που κανένας νεοκλασικός ή μεταλλάς δεν θα μπορούσε ποτέ να φτιάξει.

Οι “Ανόητες Παρθένες” συνιστούν ένα έργο τέχνης σπάνιας βαθύτητας – και η έννοια του βάθους εδώ είναι κυρίαρχη. Με βασικό όργανο το πιάνο και μια σειρά από εκπληκτικές λυρικές φωνές να το πλαισιώνουν, το άλμπουμ αν του αφεθείς είναι ικανό να σε ταξιδέψει βαθιά, όχι τελικά στον χρόνο, αλλά στα εντός σου. Οι μελωδίες και οι ιστορίες που αφηγούνται κουβαλούν ανατριχίλες και την υπόνοια κάποιου δισεπίλυτου γρίφου. Έξι από τα tracks είναι ποιήματα γραμμένα από γυναίκες ποιήτριες της ιταλικής “ ξεχασμένης λογοτεχνίας” και δύο είναι ποιήματα του Petrarch, σπουδαίου δασκάλου της Αναγέννησης και πατέρα της ευρωπαϊκής ουμανιστικής λογοτεχνίας. Η Camerata εντάσσει τον λόγο στο οικοδόμημά της με τρόπο οριστικό, και η σύμπραξή τους είναι ικανή να σε στοιχειώσει. Επαναλαμβάνω, μην αφήσεις όρους όπως neoclassical/neofolk ή κάποια χατζιδακικά θεματάκια να σε κάνουν να σχηματίσεις πρώιμα άποψη. Άσε τις “ψείρες” και άκου το με τα καλά σου ακουστικά. Η υπόσχεση του ταξιδιού είναι μεγάλη. Και υπάρχουν φαντάσματα εδώ, φαντάσματα αληθινά.

 

 

Nils Økland Band – Lysning (hubro)

Ο Νορβηγός Nils Økland, με πάνω από 30 χρόνια δισκογραφίας (σε ECM και Rune Grammofon ανάμεσα σε άλλους), δεν μπορεί να νοηθεί ως κανένας τυχαίος. Το τελευταίο του πόνημα Lysning αντανακλά αυτό που ο ίδιος και το Hardanger βιολί του (παραδοσιακός νορβηγικός 8χορδος τύπος βιολιού) χτίζουν να αναδείξουν όλα αυτά τα χρόνια: την ουσιαστική σύζευξη της contemporary μουσικής με τη νορβηγική παράδοση. Μια σύζευξη που κρίνεται πετυχημένη από τα πρώτα δευτερόλεπτα ακρόασης, εξαιτίας της καθαρότητας του καλλιτεχνικού οράματος και της ουσιαστικής χρήσης των υλικών κατασκευής του.

Με συνοδοιπόρους σαξόφωνο, κρουστά, κοντραμπάσο και harmonium, θα περίμενε κανείς κάποιο folk ή jazz πανηγύρι. Τουναντίον. Κάθε ηχόχρωμα αναδεικνύεται με κρυστάλλινη σαφήνεια, εξαιτίας της σχεδόν μινιμαλιστικής του χρήσης, εκτελεστικά κι ενορχηστρωτικά. Απλωμένες, ήρεμες συνθέσεις με ξεκάθαρες προθέσεις: φυσιοκρατική τέχνη που εξημερώνει και δεν οξύνει, δεν προκαλεί και δεν απαιτεί. Το Hardanger πάνω από τα υπόλοιπα όργανα μοιάζει σαν το περαστικό σύννεφο, οι σκιές του έχουν διαφορετικές αποχρώσεις, αλλά καμία δεν μένει ακίνητη. Εν κατακλείδι, ένα άλμπουμ ξεχωριστό μέσα στην απλότητα του, που δεν ανήκει σε κανένα είδος πάρα μόνο στην ίδια του την ειλικρίνεια και ακεραιότητα.

 

 

Αντώνης Καλαμούτσος