Υπάρχουν μουσικές που μπορεί να σ’ εντυπωσιάσουν. Δίσκοι που πατώντας το play σε κάνουν να σηκώσεις δειλά το φρύδι, ελπίζοντας η συνέχειά τους να μη σου πάρει μακριά αυτό τον ενθουσιασμό του καινούριου! Υπάρχουν, όμως, πάντα κι εκείνες οι μουσικές που μαζί τους νιώθεις κάπως… ασφαλής! Είναι οι δικές σου, οικείες μουσικές, που δεν σε νοιάζει αν θεωρούνται έργο πια χιλιοπαιγμένο! Κάπως έτσι νιώθω ακούγοντας και τον νέο δίσκο των Acid Baby Jesus Lilac Days.

Έπειτα από μια κακή ημέρα στη δουλειά, οι ψυχεδελικές κιθάρες του “Lilac Days” που ανοίγει τον δίσκο ηχούν σαν βάλσαμο στα αυτιά μου, ενώ οι ήχοι του “Faces of Janus” που ακολουθεί με κάνουν να γείρω ελαφρώς το κεφάλι στον καναπέ και να θυμηθώ πρώτες μουσικές αγάπες. Ο λυρισμός του “Down The Ley Lines” με ηρεμεί και έχω πια χαθεί στη νοσταλγική αφήγηση των Acid Baby Jesus. To “Me and Panormita” σκορπά garage και rock ’n’ roll ήχους στο σαλόνι μου, οι οποίοι ανακατεύονται με την ολιγον τι folk και γλυκά ψυχεδελική μελωδία του “Birth”, κι εγώ άθελα μου αναπολώ κάποιες παλιές βραδινές βόλτες στο κέντρο της Αθήνας.

Οι Acid Baby Jesus επιστρέφουν μετά από τρία χρόνια δισκογραφικής απουσίας, λιγότερο “βρόμικοι”, λίγο πιο… σοφιστικέ και εσωστρεφείς, και θαρρείς πως με το Lilac Days θέλουν να αποδώσουν έναν μικρό φόρο τιμής σε ήχους του μακρινού παρελθόντος. Η μαεστρία τους, όμως, δεν τους αναπαράγει απλώς, αλλά τους συνθέτει σ’ ένα εξίσου όμορφο και δικό τους παρόν.

Η ροκ απλότητα του “Love Has Left my House Today” που κλείνει τον δίσκο σβήνει αργά αργά και κάπου εκεί θυμάμαι τον φίλο μου τον Μιχάλη, που μου είπε πρόσφατα την ατάκα που χρησιμοποιεί ο φίλος του ο Μήτσος… “Ό, τι ακούμε είναι Beatles” !

“Τελικά λες;” σκέφτομαι…

Ξαναβάζω το Lilac Days να παίζει…

Φανή Κ.