Ωραίο όνομα, θα πείτε αρχικά, μιας και συνήθως η μπάντα αυτή είναι εντελώς άγνωστη στα μέρη μας, οπότε και μου μένει η δύσκολη αποστολή να περιγράψω στ@ς συνομιλητ@ς τι ακριβώς παίζουν. Εμφανιζόμενοι στα zeros μέσα στο μπαμ του μελωδικού punk-rock, emo, post-hardcore, ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε, συνδύασαν την κιθαριστική ένταση των 90’s, την μελωδικότητα της εποχής τους και ένα βρώμικο σκοτάδι που μόνο αυτοί παρήγαγαν τόσο πειστικά. Ενώ άλλες μπάντες κινήθηκαν τότε με το πέρασμα των χρόνων σε πιο εμπορικές μορφές συγγραφής, αυτοί κατέγραψαν μια δικιά τους πορεία αφήνοντας μας τα Up In Them Guts και Mercy για να έχουμε να θυμόμαστε δικές μας σκοτεινές στιγμές που συνδέθηκαν με το κολασμένο και εύφλεκτο υλικό τους.

Βασικά τους PMFS δεν μπορείς να μην τους πάρεις σοβαρά και να μη σε αφήσουν με ένα σκυθρωπό βλέμμα ακούγοντας τους και διαβάζοντας τους στίχους τους. Παραείναι σοβαροί για τις μουσικές ταμπέλες, τους hipsters και οτιδήποτε άλλο τυποποιημένο. Ακόμη και όταν διαλύθηκαν και ο Chad έβγαλε τον προσωπικό του δίσκο ως Hawks & Doves, πάλι ήταν η ψυχή τους στο δικό της κόσμο. Ακόμη και σήμερα που βγάζουν νέο δίσκο μετά από δέκα χρόνια ακούγονται σαν να παραμένουν αλλού, στον δικό τους πλανήτη.

Ακούγοντας το Prey αρχικά με έναν προβληματισμό του τι μπορεί να παίξει σήμερα η μπάντα, αποδεικνύεται ότι το πηγάδι των ανομολόγητων σκέψεων και των εμπνευσμένων στιγμών τους έχει ακόμη πολύ βάθος. Με το που ξεκινά το παραμορφωμένο εισαγωγικό “Dementia Americana”, νομίζεις ότι ένα χέρι σε σπρώχνει απότομα προς τον πυρήνα του δίσκου όπου καλείσαι να τα βγάλεις πέρα μόνος σου σαν να είσαι αντιμέτωπ@ με έναν καθρέφτη συναισθημάτων. Ήρεμες στιγμές οδηγούν σε εκρήξεις, πιάνα αναδύονται μέσα από τον θόρυβο και στο κέντρο ένα ερωτικό άσμα, το “She Who Steps”, το οποίο σου θυμίζει ότι το ήξερες πως θα πάει η ιστορία (σου) από την αρχή στραβά. Υπάρχουν και τόσα άλλα που συμβαίνουν στο δίσκο, όλα σκοτεινά, όχι και τόσο αθώα, όχι και τόσο απλά.

Εν τέλει, όπως παραμένω ανίκανος να περιγράψω τι ακριβώς παίζουν, άλλο τόσο αδυνατώ να συμπυκνώσω σε μερικές καθαρές αράδες την φόρτιση που μου μεταδίδουν και με αυτό το δημιούργημα τους. Πώς, όμως, σε βοηθά όλο αυτό το έρεβος; Επειδή δεν υπάρχει στη μουσική τους καμία ελπίδα για το αύριο, καλείσαι εσύ να το σχηματίσεις αντλώντας δύναμη από ότι σου αφήνει η ίδια. Αυτό!

Μπάμπη Κολτράνης