Radian – On Dark Silent Off (thrill jockey)

Αντίθεση ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, στη σιωπή και στον ήχο, στην στασιμότητα κάθε σκέψης και στην αμέσως μετά ανεξήγητη κινητικότητα. Οι Martin Brandlmayr, John Norman και Martin Siewert, δημιουργούν για ακόμη μια φορά ένα πεδίο έντασης σε μια εντελώς προσεγμένη κατασκευή με πολλά αυτοσχέδια μέρη, με ακραίες δυναμικές και μια όμορφη αντίθεση μεταξύ μαλακών ήχων και αιχμηρών αλλαγών. Αυτό μας παρουσιάζουν λοιπόν στο νέο τους άλμπουμ οι Radian, το οποίο φέρει τον τίτλο On Dark Silent Off.

Πειράματα με τον ήχο και ταυτόχρονα μια εκλεπτυσμένη ρουτίνα, μας βάζουν σε αυτή την διπλή διαδικασία μέσω του αυτοσχεδιασμού. Η αντίθεση ανάμεσα στη μαγεία της στιγμής, κάθε αυθόρμητη και ζωντανή εκτέλεση και η επακόλουθη προσεκτική δημιουργία της μουσικής διαμορφώνουν την ποιότητα του κάθε κομματιού.

Ίσως είναι η πιο άμεση και πιο φυσική δουλειά που έχουν κάνει οι Radian. Το ομότιτλο κομμάτι, εμπνεύστηκαν από τον σκηνοθέτη Peter Tscherkassky με ένα ασπρόμαυρο κολάζ που δημιουργήθηκε από τα πλάνα μιας ταινίας τρόμου. Ένα κομμάτι που η ατμόσφαιρα, το μυστήριο του διαστήματος και το τρεμούλιασμα του φωτός κυριαρχούν.

Οι Radian λοιπόν, εξακολουθούν να μας τραβάνε και να μας κάνουν να περιμένουμε νέες δημιουργίες τους, έχοντας πάντα το βάρος του ότι αποτελούν κι αυτοί πυλώνες μιας κοινότητας με διάφορους άλλους μουσικούς, ώστε να κρατήσουν ανοιχτή αυτή την παράδοση που κρατάει γερά το ανοιχτό δημιουργικό τους σπίτι.

Kat

Oren Ambarchi – Hubris (editions mego)

Υπάρχει ένας κυκεώνας πιθανοτήτων, ευκαιριών και δυνατοτήτων για να ξεδιπλώσει κάθε μουσικ@ το όποιο ταλέντο του και δυστυχώς τις περισσότερες φορές κυριαρχεί μια επανάληψη που γίνεται μανιέρα έκφρασης. Η ευκολία έχει γίνει βασική συνταγή ακόμη και για τους πειραματιστές, αλλά όπως πάντα υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις. Ο Oren Ambarchi σίγουρα είναι μια από αυτές και παρόλο που βγάζει δίσκους σωρηδόν πάντα εκπλήσσει με την διαφορετική υφή τους. Εδώ στο Hubris για τρίτη φορά καταπιάνεται με το χάσιμο που μπορεί να προσδώσει ο uptempo ρυθμός μετά τα Sagitarrian Domain και Quixotism, κάτι που επίσης έχει υποτιμηθεί στο χώρο της πειραματικής μουσικής προς χάρη της αφηρημένου εξακοντισμού ήχων προς το υπερπέραν.

Μόνο που το Hubris σε σχέση με τους προπάτορες του πάει πολλά βήματα παραπέρα ως προς την ακρίβεια των προθέσεων του. Ουσιαστικά έχουμε ένα σαραντάλεπτο μουσικό όργιο όπου διάφοροι μουσικοί, μεταξύ άλλων των Mark Fell, Jim O’Rourke και Ricardo Villalobos, επικοινωνούν με κλειστά μάτια για να γράψουν ένα άλμπουμ για ζωηρά βλέμματα. Οι γραμμές μεταξύ αυτοσχεδιασμού και τελειομανίας, ψυχεδέλειας και σχεδόν φυσικής techno, χάους και τάξης, θολώνουν για να βγει κάτι που στο τέλος τα ξεπερνά όλα αυτά. Επίσης η διαφοροποίηση των δυο βασικών συνθέσεων, αλλά και ο πλούτος των παιξιμάτων που νομίζεις ότι ακούς ένα στρατό κιθαριστών, ντράμερ κ.ο.κ., δίνει έναν πλουραλισμό που ίσως άλλες δουλειές του δεν διαθέτουν. Αποκορύφωμα του δίσκου είναι το τρίτο μέρος του Hubris όπου πραγματικά η άσεμνη τελετή φτάνει στην κορύφωση της! Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία στη μουσική τελικά.

Μπάμπης Κολτράνης

Syndrome – Forever and A Day (Consouling Sounds)

Μετά το πέρας ενός συναυλιακού πυρετού με στάσεις όπως το Roadburn Festival στο Tilburg της Ολλανδίας και λίγο πριν την έναρξη των νέων εμφανίσεων των Amenra, 0 Mathieu Vandekerckhove (επίσης γνωστός από τα σχήματα Kingdom και Sembler Deah) κυκλοφόρησε τη συνέχεια της σόλο δουλειάς του ως Syndrome. To Forever and A Day διαδέχεται το Now and Forever του 2012 με 34 σχεδόν λεπτά ambient και post rock ηχοτοπίων. Τα πρώτα δέκα λεπτά αποτελούν μία υπνωτιστική εισαγωγή, την οποία έρχονται να διαταράξουν μερικές μελαγχολικές νότες σε κιθάρα και τα μπάσα φωνητικά του Vandekerckhove που μεταφέρουν το μήνυμα “the darkness is always there”. Για ακόμα δέκα λεπτά κυριαρχεί ένα αίσθημα ανεκπλήρωτου πόθου που μόνο μια τόσο αργόσυρτη και συγκινητική σύνθεση μπορεί να εκφράσει, ώσπου ο ήχος γίνεται στιγμιαία πιο τραχύς και απόμακρος και τα φωνητικά περιορίζονται στο ψιθύρισμα “Are you afraid of your own darkness?”. Τα λόγια σε γραπώνουν με βεβαιότητα, η ακρόαση μοιάζει πια με εκμυστήρευση, οι νότες ντύνουν το περιβάλλον σε ό,τι χρώματα έχει κανείς εύκαιρα μέσα του και ο δίσκος σβήνει αφήνοντάς σε για λίγο λυτρωμένο.

Βικτώρια Λαμπροπούλου