Η μουσική του Conrad Schnitzler θυμίζει την ανάγνωση παλιών ημερολογίων όπου τα γεγονότα που εξιστορούνται σου φαίνονται άγνωστα και νέα. Για αυτό ίσως οι δουλειές του συνοδεύονται από την χαρά της ανακάλυψης κάτι εντελώς πηγαίου και φρέσκου ασχέτως αν μιλάμε για κάτι που γράφτηκε πριν πολλές δεκαετίες. Για την ακρίβεια ο όγκος της παρακαταθήκης που μας άφησε θυμίζει τόμους ρώσικης εγκυκλοπαίδειας με τον αριθμό των δίσκων που συνυπέγραψε ή κυκλοφόρησε μόνος του να ξεπερνά τους εκατόν πενήντα (βλ. από το 1970 μέχρι και πριν λίγα χρόνια που απεβίωσε)! Απλά η συμμετοχή του στην ίδρυση και στο ντεμπούτο των Tangerine Dream, στη συνέχεια στους Kluster πριν γίνουν Cluster και μετέπειτα η αθρόα κυκλοφορία προσωπικών κυκλοφοριών υψηλού επιπέδου καλλιτεχνικής προσέγγισης, τον κατατάσσουν αδιαμφισβήτητα στις μεγάλες προσωπικότητες της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής.

 Τα υπόλοιπα ιστορικά τα αφήνουμε για περαιτέρω ψάξιμο, καθώς εδώ έχουμε μια νέα συλλογή με ακυκλοφόρητο υλικό που υποτίθεται είχε γραφτεί για το σινεμά. Αυτό βέβαια δεν αποδεικνύεται σθεναρά από κάπου, γιατί ούτε τίτλους ταινιών έχουμε, ούτε κάποιο άλλο στοιχείο πέρα από τις χρονολογίες στις συνθέσεις, όπως βρέθηκαν σε μορφή κασετών δηλαδή, για να μας βοηθήσει στην αρχειοθέτηση. Βέβαια, πέρα από τη μινιμαλιστική αντίληψη που χαρακτηρίζει και αυτήν την κυκλοφορία του συγκεκριμένου, υπάρχουν κι άλλα οικεία στοιχεία με άλλες δουλειές του. Για παράδειγμα, κι εδώ ο όλος δίσκος ακούγεται ως μια μεγάλη σύνθεση στο χωροχρόνο βυθίζοντας σε στη δική της αιθαλομίχλη. Πώς συμβαίνει αυτό κι ενώ το υλικό έχει γραφτεί σε βάθος πέντε χρόνων, μόνο ο δημιουργός του το γνωρίζει.

 Πραγματικά εδώ δεν μιλάμε για μια ρετρό θύμηση των παλιών καλών ημερών, αλλά μια ενατένιση στο επέκεινα, μια ροή ήχων στην οποία τίποτα δεν περισσεύει και από παντού εκβάλλει μια δύναμη απόκοσμη. Ίσως να μην μπορούμε να διακρίνουμε καν για τι είδους ταινίες προοριζόταν αυτό το υλικό, με την εναλλαγή έντονων ρυθμών, ατμοσφαιρικών αποσπασμάτων και μυστηριακών μελωδιών.

 Σίγουρα δεν μιλάμε για την πιο άρτια κυκλοφορία που φέρνει τη σφραγίδα του Scnitzler, αλλά παραμένει χαρακτηριστική της πλούσιας προσφοράς του στη σύγχρονη μουσική. Ίσως μάλιστα να στέκεται επάξια δίπλα στους ιστορικούς δίσκους που γράφτηκαν για ταινίες και ανήκαν στην ίδια περίπου εποχή από άλλα εξέχοντα ονόματα της τότε kraut γερμανικής σκηνής, όπως το The Sorcerer των Tangerine Dream και το Soundtracks των CAN. Κι αυτό μόνο λίγο δεν το λες!

Μπάμπης Κολτράνης