David Cordero – El Rumor Del Oleaje (home normal)

Καμία σιωπή δεν μένει ανόθευτη από σκέψεις και καμία μελωδία από χρώματα. Αν η drone/ambient συχνά προβοκάρει την πρώτη και η neoclassical υπερβάλλει με τη δεύτερη, έρχεται ο David Cordero με τη νέα του δουλειά για να βρει τη χαμένη ισορροπία. Η γοητεία του El Rumor Del Oleaje βασίζεται πάνω στη σύζευξη ατμόσφαιρας και μελωδίας, γήινου και αιθέριου στοιχείου σε μια μουσική που μιλά μια καθαρή και ευλύγιστη γλώσσα. Υπάρχουν συνθέσεις που θυμίζουν εισαγωγές σε post-rock ύμνους και άλλες που παραπέμπουν σε στιγμές ενατένισης σε μια παραλία στην άκρη ενός χειμώνα. Όλοι οι τίτλοι αφορούν τοπία θυμίζοντας πως οι πιο όμορφες θέες δεν χρειάζονται λόγια για να περιγραφούν, παρά μόνο μια μουσική για να τις συνοδεύει αιώνια μέσα σου.

Μπάμπης Κολτράνης

SR Hess & RM Zuydervelt – Re_collecting (umor rex)

Ένα νέο συνεργατικό άλμπουμ κυκλοφορεί, με τον Steve Hess (μέλος των Locrian, Cleared, Pan American, Haptic και Innode) και τον Rutger Zuydervelt (γνωστό ως Machinefabriek). Τέσσερα κομμάτια που αναμειγνύονται πάνω σε μια παλέτα, με συναισθήματα και υφές, μέσα από την πιο σκοτεινή τους φύση. Εκτός από τα συνηθισμένα τύμπανα που χρησιμοποιούν οι συγκεκριμένοι μουσικοί, ο ήχος περιλαμβάνει κιθάρες, μπάσο, παράσιτα ραδιοφώνου, ξύλινα δάπεδα και κάποια φλυαρία που ενισχύει την ελκυστική αποπλάνηση του μυαλού. Ξεκινώντας με το “Auroral” υπάρχει μια λεπτή ανησυχία η οποία κινείται μεταξύ ύπνου και εγρήγορσης. Ο πραγματικός κόσμος εισέρχεται και εξέρχεται χωρίς να ελέγχεις τη σκέψη. Αυτό το παράξενο συναίσθημα γίνεται εντονότερο προχωρώντας στο ομώνυμο κομμάτι “Re- collecting”. Σε αποπροσανατολίζει και κάπου εκεί θεωρείς ότι ξύπνησες και θα ξεκινήσεις να ζεις νέα πράγματα, συνεχίζοντας όμως με το “Evenfall” μια μικρή πτώση προς τα πίσω αρχίζει να σε τρομάζει. Το σκοτάδι θα βγει με το τελευταίο κομμάτι “Delusion”, εκεί θα καταλάβεις ότι όλα είναι θολά και κοιμάσαι ακόμη βαθιά…

Kat

Federico Durand – A Través Del Espejo (12k)

Υπάρχουν label που βλέποντας τη στάμπα τους σε ένα δίσκο καταλαβαίνεις αμέσως τι μουσική θα ακούσεις. Κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι απορίας άξιο πως ο Federico Durand έφτασε στο σήμερα για να βγάλει για πρώτη φορά κάτι μέσω της 12k με την οποία τόσα τον συνδέουν, κυρίως ως προς την όλη αισθητική του. Ακίνητες εικόνες με νότες που κινούνται σαν ανεμολόγιο στη μέση ενός ερημικού λιβαδιού, προβάλλονται μέσα από το υλικό και αυτού του δίσκου του συγκεκριμένου πειραματιστή. Είναι σαν να υπάρχει από την αρχή μέχρι το τέλος το στοιχείο του τυχαίου, του προς τα που θα φυσήξει ο άνεμος για να παρασύρει τα πατήματα σε ένα αόρατο μεταλλόφωνο ή σε ένα πειραγμένο πιάνο. Δημιουργείται έτσι μια σειρά αναπολήσεων σε μια μνήμη που όσο γερνά ερωτεύεται τη λήθη. Υπάρχει αυτό το παιδικό και αυθόρμητο στοιχείο κατά μήκος ενός άλμπουμ, σαν τις σκέψεις του πρωινού που η συνέχεια της ημέρας τις διαγράφει μονοκοντυλιά. Η εμβάθυνση όμως σε αυτές, όπως και στο υλικό εδώ που θυμίζει ένα αυτοτελές κομμάτι, αξίζει και με το παραπάνω.

Μπάμπης Κολτράνης