Donne, Vitiello & The Oo-Ray – Nuvole (geographic north)
Nuvole στα ιταλικά σημαίνει σύννεφα και το υλικό της συνεργασίας των τριών αυτών πειραματιστών, με τον πρώτο να αποτελεί μέλος των ιστορικών Labradford, παραπέμπει πλαγίως στον τίτλο. Ποιητικά μιλώντας οι δυο δεκαπεντάλεπτες συνθέσεις που βασίζονται στο συνδυασμό εξωτερικών ήχων με minimal αρμονικών περασμάτων, έχουν κάτι από τον ακανόνιστο ρυθμό της κίνησης των νεφελωμάτων. Η μουσική κυλά χωρίς γραμμικότητα και τα σχήματα την μια παίρνουν συγκεκριμένη μορφή, την άλλη όχι. Υπάρχει μια υπόγεια ένταση που καθορίζει την φαινομενικά αργή ταχύτητα των ήχων. Την ίδια στιγμή, στο τέλος μένει μια γεύση λύτρωσης, αφού το μόνο πράγμα που μπορεί να περιμένει κανείς τις μουντές ημέρες είναι η καλοκαιρία που θα ακολουθήσει.
Μπάμπης Κολτράνης
Nadja – Songs For Wong Kar-wai (Wist Rec.)
Οι Nadja (το ντουέτο των Aidan Baker και Leah Buckareff) εμπνέονται αυτήν τη φορά από την έβδομη τέχνη. Οι ταινίες του Wong Kar-wai, δημιουργού μεταξύ άλλων του πανέμορφου 2046, αποτελούν τον πυλώνα που το συγκεκριμένο υλικό στηρίχτηκε για να πάρει τελική μορφή. Η παραπομπή βεβαίως δεν είναι ακριβώς άμεση, αν και μια αύξηση του τέμπο των συνθέσεων του οφείλεται στην κινηματογραφική ταχύτητα των επαναλαμβανόμενων σεκάνς. Η μουσική εδώ μας περιτριγυρίζει για περίπου εικοσιδύο λεπτά με το cd να αποτελείται από πέντε κομμάτια-παραλλαγές ίδιων θεμάτων. Τον δίσκο συνοδεύει επίσης ένα εικοσασέλιδο βιογραφικό zine που περιέχει ποιήματα και ακουαρέλες με στιγμιότυπα από ταινίες του Wong, τα οποία είναι σχεδιασμένα από τον Manfred Naescher. Συνολικά οι Nadja μας προσφέρουν μια εξαιρετική δουλειά διατηρώντας τον πήχη της δημιουργικότητας τους υψηλό.
Kat
Mathias Delplanque – Drachen (Ici D’Ailleurs)
Υπάρχουν αρκετοί τρόποι για να αποκρυπτογραφήσεις ένα δίσκο πειραματικής μουσικής. Ένας από αυτούς είναι να τον ακούσεις ως ένα μεγάλο σε διάρκεια κομμάτι. Στην πρόσφατη κυκλοφορία του ο Mathias Delplanque, ναι μεν σκιαγραφεί ένα μυστηριώδες άσμα σε επτά μέρη, συν το φινάλε, αλλά κάθε κομμάτι έχει τη δικιά του ένταση και έναν αυτόνομο χαρακτήρα. Αρκετά industrial για να μη μαραίνεται ως μουσική που παίζει στο background και ταυτόχρονα αρκούντως συναισθηματικό ώστε να προσφέρεται για πολλαπλές ακροάσεις, το Drachen πείθει για τις προθέσεις του. Είναι από αυτές τις δουλειές που η σιωπή ανάμεσα στους ήχους αποκτά ιδιαίτερη σημασία και το ξεχαρβάλωμα νορμών φέρνει μια αρτιστίκ αισθητική που θα ταίριαζε σε έκθεση εικαστικής τέχνης.
Μπάμπης Κολτράνης
Against the silence 