Πριν αρκετά χρόνια, είχα διαβάσει σ’ ένα ελληνικό κιθαροπεριοδικό (κάποτε υπήρχε και τέτοιο) μια συνέντευξη ενός «καθιερωμένου» κλασικού κιθαρίστα, στην οποία διατύπωνε τις επιφυλάξεις του σχετικά με την τότε τάση για περισσότερη ατονικότητα και πειραματισμό στις νεότερες συνθέσεις για κιθάρα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα πράγμα απ’ όσα είχε πει: Ότι στα ρεσιτάλ κιθάρας μπορεί μεν να δεσπόζουν τα πιο «πειραματικά» κομμάτια, αλλά ακόμη και οι πιο ένθερμοι εκτελεστές και υποστηρικτές αυτής της τάσης δεν αποφεύγουν τον πειρασμό να βάλουν μέσα στον κατάλογο του ρεσιτάλ και πιο μελωδικά κομμάτια. Κι αυτό διότι ακόμη κι αυτοί θέλουν κάποια στιγμή να μπορούν να τραγουδήσουν, να ακούσουν μια πιο ξεκάθαρη μελωδία.

Τότε ήμουν ακόμη νεόφυτος και λάτρης του πειραματισμού που για εμένα αντιπροσώπευε και μια πιο εναλλακτική οπτική μακριά από κάθε λογής φορμαλισμούς και κλασικισμούς, αλλά και μια ρήξη με τον συντηρητισμό του τυπικού και τυποποιημένου ρεπερτορίου που διδασκόμουν. Αλλά ακόμη κι έτσι, παρατηρούσα – στον εαυτό μου – ότι ο κιθαρίστας εκείνος είχε διατυπώσει μία μεγάλη αλήθεια: Τόσο η μελωδία, όσο και η πιο ξεκάθαρη συνθετική γραμμή χρειάζονται – ακόμη και στους πειραματικότερους των πειραματικών.

Ίσως αυτό να το κατάλαβαν και οι Nadja κι όχι μόνο να το κατάλαβαν, αλλά να το εφάρμοσαν και στην πράξη όσον αφορά το Queller, την πρόσφατη κυκλοφορία τους. Χωρίς να έχουν απομακρυνθεί από το drone-doom-shoegaze-sludge που τους έχει κάνει γνωστούς μέχρι τώρα, συνεχίζουν κατά κάποιο τρόπο στο μονοπάτι που ξεκίνησαν με το Flipper, την προηγούμενη δουλειά τους: Αυτή τη φορά, ωστόσο, δεν υπάρχουν ακουστικά κομμάτια. Στον κλασικό τους πλέον ήχο, με τη χαρακτηριστική παραμόρφωση στις κιθάρες, και στις μακροσκελείς τους συνθέσεις έχουν προστεθεί μπόλικες δόσεις μελωδίας αλλά και περισσότερα «παραδοσιακά» (βλ. εναλλακτικά) στοιχεία, πράγμα που σε καμία περίπτωση δεν ξενίζει ή κουράζει τον ακροατή: Τα τέσσερα κομμάτια του Queller κυλάνε χωρίς κοιλιές, παρά τη μεγάλη τους διάρκεια. Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε μια δουλειά που δύσκολα θα απογοητεύσει τους παλιούς οπαδούς των πιο σκληρών drone-doom κομματιών τους, ενώ ταυτόχρονα θα κινήσει και το ενδιαφέρον εκείνων που αρέσκονται σε μελωδικότερα ακούσματα.

Το μειονέκτημα που μπορώ, προσωπικά μιλώντας, να βρω άμεσα στο Queller είναι ο μικρός αριθμός των κομματιών. Παρά τη μεγάλη τους διάρκεια, θα προτιμούσα ένα σετ με περισσότερα κομμάτια μία κι όξω, παρά να κυνηγάω τα διάφορα split που θα κυκλοφορήσουν εντός του υπόλοιπου έτους. Αλλά αυτή δεν είναι παρά η άποψη μου – και καταλαβαίνω ότι το σπάσιμο των κυκλοφοριών γίνεται και για πρακτικούς λόγους.

Εντέλει, πολύ καλή δουλειά – για τώρα. Η στροφή προς τη μελωδία φαίνεται μέχρι στιγμής να τους βγαίνει. Ίσως η επόμενη δουλειά των Nadja να είναι σε ακόμη περισσότερο παραδοσιακές φόρμες. Εδώ θα είμαστε να δούμε και να ακούσουμε.

ATM