Η ιδανική εισαγωγή για μια κριτική που αναφέρεται σε κάθε νέο δίσκο του OPN οφείλει να αφοσιωθεί στα έως τώρα πεπραγμένα του, χωρίς όμως η παράθεση των προηγούμενων του άλμπουμ να χρησιμεύει ως πυξίδα πλοήγησης. Μπορεί αισίως να έχουμε φτάσει στο δέκατο του πόνημα, χώρια οι άπειρες συνεργασίες που έχει κάνει με άλλους, αλλά από το Replica που δικαίως έκανε όνομα, καθετί που βγάζει εμπεριέχει σε μεγάλο βαθμό το στοιχείο της έκπληξης.

Ο κοινός παρανομαστής όλων των δουλειών του, βέβαια, είναι η ηλεκτρονική-πειραματική μουσική που θυμίζει εγκεφαλογράφημα νοσηλευόμενου και όχι  καρδιογράφημα επίδοξου χορευτή. Με το R Plus Seven τα κατάφερε η έκπληξη να έχει θετικό πρόσημο, οπότε μένει στο νέο του δίσκο να μας βάλει για μια ακόμη φορά αντί-SOS θέματα. Ομολογώ πως όταν άκουσα τα πρώτα δείγματα της νέας του δουλειάς ξίνισα τα μούτρα μου, καθώς ένιωσα πως το παρατραβάει το σκοινί στα άκρα, με μια φαινομενικά αντί-μουσική προσέγγιση στην αναμόχλευση των ήχων. Όντως στην πρώτη επαφή με το συγκεκριμένο υλικό έχεις την αίσθηση πως δεν μπορείς να αποφασίσεις αν αυτό που ακούς είναι αριστούργημα ή χάλια.

Μια προσεκτική ακρόαση, όμως, αποκαλύπτει ανάμεσα στο θολό τοπίο κρυμμένων ατμοσφαιρών, rock και r’n b ξεφτισμένων στοιχείων και αντισυμβατικών ξεσπασμάτων, μια πηγαία ενέργεια που κάνει το Garden Of Delete το πιο δυναμικό άλμπουμ της καριέρας του. Αυτό το “Mutant Standard”, για παράδειγμα, κάνει τον Burial να στέκει με το στόμα ανοικτό, και εμάς να απορούμε πώς γίνεται ένα γρήγορο κομμάτι να έχει μια τέτοια κορύφωση από τη μέση και πέρα, χωρίς μπάσα, χωρίς βασικό θέμα και χωρίς κανονικό beat!

Προφανώς δεν περιμένουμε και αυτή τη φορά να αποστηθίσουμε τις μελωδίες του OPN, αν και υπάρχουν σημεία που με τα πειραγμένα φωνητικά θα μπορούσαμε να κάνουμε πως σιγοτραγουδάμε, σε περίπτωση που μας έχει τελειώσει το ρεπερτόριο στη μπανιέρα. Πέρα αυτού, υπάρχουν κομμάτια όπως το “Child Of Rage” που είναι σαν ξεπερνιέται το επίπεδο του προηγούμενου του άλμπουμ σε βάθος και σε στόχευση. Μοναδική παραφωνία, ειδικά στην αρχή των ακροάσεων, είναι κάποια σημεία ή ακόμη και κομμάτια (βλ. “No Good”), στα οποία προβάλλει μια pop αισθητική σε αποσύνθεση, όπως  συμβαίνει με τα παράταιρα φωνητικά του “Animals”.

Τα αδύναμα σημεία του δίσκου υποχωρούν, καθώς βαθαίνει η ακρόαση του Garden Of Delete και στο τέλος αναδεικνύεται η ποιότητα του υλικού. Σίγουρα δεν μιλάμε για έναν ευκολοχώνευτο δίσκο, αλλά στο πέρας της ακρόασης σου γεννιέται η επιθυμία να ξαναχωθείς στα επικίνδυνα ύδατα του. Να δούμε μέχρι που θα επεκταθούν αυτά στο τέλος .

Μπάμπης Κολτράνης