Εκεί που έχεις απηυδήσει με την τεχνοκρατική αντίληψη που επικρατεί στην ηλεκτρονική μουσική, την απόλυτα αυστηρή δομή της και το αναμάσημα όλων όσων παίχτηκαν στο πρώτο μισό των 90’s, έρχεται η νέα φουρνιά δημιουργών όπως ο Burial, ο The Haxan Cloak και ο OPN μεταξύ άλλων, να ταράξει τα λιμνάζοντα και καλωδιωμένα νερά του συγκεκριμένου χώρου. Για παράδειγμα, θυμάστε τον DJ Shadow που με το ντεμπούτο του έπαιξε ότι ήταν να παιχτεί χρησιμοποιώντας απλά samples; Λοιπόν, ακούστε τον προηγούμενο δίσκου του OPN και δείτε πως εμφανίζεται από άλλη κατεύθυνση, ας την αποκαλέσουμε ακαδημαϊκή, μια πηγαία και εμπνευσμένη χρήση αποσπασμάτων που ανασυναρμολογούμενα δίνουν μια νέα έννοια στην μουσική ανακύκλωση και εφευρετικότητα.

Ο κατά κόσμο Daniel Lopatin δεν αρκείται μόνο σε αυτό. Έχει βγάλει υλικό που κοντράρει σε παιδική διαστημικότητα τους Boards Of Canada, έχει πειράξει ήχους και κουμπιά σε βαθμό ακραίου πειραματισμού και όλα αυτά όντας μουσικά αυτοδίδακτος! Για να τον δούμε όμως τώρα στον πρώτο του δίσκο στην σημαντικότατη Warp, όπου ήδη με τα πρώτα σποτάκια των νέων του συνθέσεων, δίχασε τους αμέτρητους φίλους της.

Ακούγοντας λοιπόν το R Plus Seven αρχικά αντιλαμβάνεσαι πως ναι μεν δεν υπάρχουν samples, σε έντονο βαθμό, αλλά τα synths ουσιαστικά πλάθουν αντίστοιχα κυκλικά μοτίβα. Όχι όμως με τις άκρες του κάθε κύκλου να τέμνονται. Εκεί που εξαπολύεται μια αστραφτερή μελωδία, ξαφνικά χάνεται σε μια ατμοσφαιρική τρύπα, τα πάντα ξετυλίγονται ή μαζεύονται ανάλογα την στιγμή, το χτίσιμο της ροής έρχεται να συναντήσει κάτι φαινομενικά ανόμοιο και όλα κυλούν σαν ένα παιχνίδι που έχεις ξεχάσει ποιος είναι ο τελικός σκοπός του.

Ταυτόχρονα τα όρια ανάμεσα στα κομμάτια διαλύονται κάτω από την πίεση τόσων ευφάνταστων ιδεών που συντίθενται αρμονικά μεταξύ τους. Ξεχάστε ατμοσφαιρικά ταξίδια, idm ρυθμούς ή περίτεχνα clicks & cuts. Η συγκεκριμένη “ράβε-ξήλωνε” λογική μπορεί να απορροφά κάθε ρυθμικό κραδασμό, χωρίς να αφήνει πίσω ένα χάος, αλλά κάτι το εξόχως συγκροτημένο. Η όλη αισθητική μάλιστα φαντάζει να σατιρίζει την pop κουλτούρα του ανούσιου που κυρίευσε τα 80’s και οι τίτλοι των συνθέσεων υποδηλώνουν μια μεταγουορχωλική ανία που τα αποτελέσματα της ζούμε μέχρι και σήμερα (βλ. μεταμοντερνισμό).

Πρόσφατα αναρωτήθηκε ορθώς ένας φίλος για το πόσο εύκολο είναι πλέον κάτι το πειραματικό με την κατάλληλη προώθηση να μοσχοπουλήσει. Δεν ξέρω αν σε έναν άλλο κόσμο (προ-Διαδίκτυο, προ-marketing), θα έφτανε πάλι σε τόσα αυτιά το R Plus Seven, αλλά αυτό που πετυχαίνει είναι να συνδυάσει το εγκεφαλικό με το διασκεδαστικό του θέματος. Μικρό κατόρθωμα δεν το λες.

Μπάμπης Κολτράνης