Η μουσική σκίζει τη σιωπή. Η βία της εξαπολύει μια ηχώ που τα παγώνει όλα, σαν μια κουβέντα που έμεινε στη μέση. Χρειάζεται λοιπόν να συγκρατήσεις την δύναμη της, για να τη νιώσεις ολοκληρωτικά. Οι Loma Prieta παίζουν με μια ανόθευτη ένταση και ένα χυμώδες πάθος. Στην αρχή, τα επίπεδα που καλύπτει η μουσική σε ζαλίζουν, και οι μελωδίες κρύβονται επιμελώς από ένα νεύρο που πάλλεται με μανία. Όπως το μάτι συνηθίζει αργά ένα σκοτεινό δωμάτιο, έτσι και εδώ θα χρειαστεί κάποιος χρόνος για να φανεί αυτό που σε τυλίγει μουσικά. Δεν θα αργήσει όμως η στιγμή, όπου αυτό που αποκτά μορφή μπροστά σου, ενώ το ακούς, είναι ένα ολόκληρο σύμπαν σκέψεων, εμπνεύσεων και συναισθημάτων.
Αν για το προηγούμενο τους άλμπουμ – σίγουρα το πιο ακραίο τους – ο γραφών χρειάστηκε ένα εύλογο διάστημα προκειμένου να το χωνέψει για τα καλά, και τελικά να κατακτηθεί από αυτό, η τωρινή δουλειά επιταχύνει κατά πολύ την όλη διαδικασία. Όχι, το Self Portrait δεν είναι ένας εύκολος δίσκος. Υπάρχουν αρκετά χαοτικά σημεία, αρκετή παραμόρφωση στις φωνές, και αρκετός θόρυβος για να συσκοτίσει τις πρώτες εντυπώσεις. Αυτό όμως που καταφέρνει, με σχετική άνεση, είναι να αποτυπωθεί πρώτα ως συναίσθημα, κι έπειτα ως άκουσμα. Δεν μιλάμε για μια ωρίμανση του ήχου τους, ούτε και χρειάζεται ένας διαχωρισμός μελωδικών ή μη συνθέσεων, αλλά έχουμε ένα πλάτεμα των εκφραστικών τους μέσων που σε πιάνει και σε βυθίζει μέσα του.
Περιττό να γραφτεί πόσο άρτια και γεμάτα παίζουν οι τέσσερις μουσικοί, πόση γοητεία χωρά στις συνθέσεις τους και πως καταφέρνουν για άλλη μια φορά να βγάζουν κάτι που δεν θυμίζει τίποτα άλλο, πέρα από τους ίδιους ως μπάντα. Οι Loma Prieta είναι μια από τις κορυφαίες μπάντες του σκληρού ήχου σήμερα, και αυτό το άλμπουμ το αποδεικνύει και με το παραπάνω.

Μπάμπης Κολτράνης