War On Women – Self-titled (bridge nine)

Θέαμα είναι να σημειώνει επιτυχία μια μπάντα λόγω της συμμετοχής μελών της σε τηλεοπτική εκπομπή, να ξεσηκώνεται ένα κύμα reunions σχημάτων παρομοίου ύφους και να ακολουθούν νέες μπάντες που προβάλλονται ως η συνέχεια τους και οι οποίες απλά αντιγράφουν τις παλαιότερες. Αν αυτή η περιγραφή ταιριάζει κάπου 100% είναι στην περίπτωση του αναστηλωμένου riot grrrrl, το οποίο έχει γίνει πρώτο θέμα στα μουσικά media τον τελευταίο καιρό. Προφανώς μέσα στην αναμπουμπούλα υπάρχουν και σχήματα που συμμετέχουν γυναίκες οι οποίες δεν δίνουν δεκάρα για όλα αυτά και επικεντρώνονται στην ουσία και όχι στο φαίνεσθαι. Οι War On Women είναι μια ξεκάθαρα φεμινιστική μπάντα η οποία αποτελείται κατά το ήμισυ από γυναίκες μουσικούς. Η στενή σχέση τους με τους Propagandhi τις βοήθησε να προσηλώνεται ως σχήμα όχι μόνο στα μηνύματα που έχει να μεταδώσει, αλλά και στο μουσικό τομέα. Στο ντεμπούτο της υπάρχει μια ολοφάνερη βελτίωση στην συγγραφή των συνθέσεων της σε σχέση με το προηγούμενο ep της.

Υπάρχει ένα δέσιμο της τρέλας που βγάζει η ερμηνεύτρια με την υπόλοιπη μπάντα που γνωρίζει που να γκαζώνει και που να σταματά, το οποίο δύσκολα συναντάται σε νέες μπάντες του είδους. Πέρα όμως από την έξοχη παραγωγή του J. Robbins είναι τα ίδια τα κομμάτια που συγκινούν με την ενέργεια τους. Συνιστάται η παράλληλη ανάγνωση των δυνατών στίχων για πιο πορωτικά αποτελέσματα στις ακροάσεις. Μουσική με λόγο ύπαρξης; Εδώ.

 

 

 

Good Riddance – Peace In Our Time (fat wreck)

Αθόρυβα σχεδόν έβγαλαν τον δίσκο που οριστικοποιεί την επιστροφή τους ως μπάντα, καθώς ένα reunion με συνεχόμενες περιοδείες είναι κάτι το συνηθισμένο και σύντομα ξεπερασμένο. Τι τους οδήγησε όμως στην αποστολή να μπουν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν νέο υλικό, εφόσον η μουσική τους ήταν, είναι και θα είναι έξω από πρωτοποριακές γραμμές;

Ένας σκέλος της απάντησης βρίσκεται στην επιτυχία που γνώρισε η συναυλιακή επιστροφή τους, οπότε ένα νέο υλικό σίγουρα θα φρεσκάριζε το setlist τους, αλλά και την ίδια τους την όρεξη για να συνεχίζουν να οργώνουν τον δρόμο. Στα υπόλοιπα έρχεται να απαντήσει το ίδιο το νέο τους άλμπουμ. Ο δίσκος λοιπόν είναι σαν να κυκλοφόρησε πριν δέκα χρόνια, με ότι θετικό ή αρνητικό αυτό συνεπάγεται. Ξεκινώντας από την κρυστάλλινη παραγωγή, προσωπικά θεωρώ πως εδώ και δεκαετίες έχει επιβληθεί μια μονόχνοτη αντίληψη στον ήχο που κάνει τους δίσκους της fat wreck και παλαιότερα της epitaph να ακούγονται σχεδόν ίδιοι στον χρωματισμό τους. Ευτυχώς στις περισσότερες φορές ερχόταν το επίπεδο των συνθέσεων για να αναδείξει τις δουλειές που κέρδιζαν τελικά το στοίχημα του χρόνου και πιθανότατα οι GR τα κατάφεραν και τώρα. Περισσότερο επηρεασμένοι αυτήν την φορά από τους Bad Religion και λιγότερο από τους Black Flag, προχωράνε στην συγγραφή ευθύβολων συνθέσεων χωρίς κάτι το περιττό. Επίσης όλοι οι στίχοι έχουν κάτι, έστω γενικόλογα, πολιτικό να δηλώσουν.

Δυστυχώς λείπουν τα κομμάτια που θα ξεχωρίσουν μεμιάς, όπως και μια ποικιλία σε ρυθμούς, αλλά ευτυχώς απουσιάζουν εντελώς οι μέτριες συνθετικές ή εκτελεστικές στιγμές. Πιθανότατα η μπάντα θα παραμείνει μια από τις πιο υποτιμημένες τους καιρού της στα punk/hc οροπέδια και μετά από την συγκεκριμένη κυκλοφορία. Πάντως σίγουρα τα κατάφεραν πολύ καλύτερα από άλλες συγγενικές μπάντες που έβγαλαν δίσκο τους τελευταίους μήνες όπως οι Lagwagon, Millencolin και Strung Out.

 

 

 

Μπάμπης Κολτράνης