Συχνά συμβαίνει ο λόγος να μην ακούγεται καθαρά την ώρα που προφέρεται. Θόρυβοι, χαχανητά και λαθραίες σκέψεις έρχονται από τα ανοιχτά παράθυρα του εγκεφάλου σταματώντας κάθε ήχο από τα μέσα. Στο σημείο όμως που όρισε η αόρατη του μοίρα θα φτάσει, ίσως πιο έντονος από όσο θα φανταζόταν ο αποστολέας, ίσως πιο καθαρός, για να εκμηδενίσει τον χρόνο, να παραδώσει το αρχικό μήνυμα. Αυτό που στην πορεία διογκώθηκε από τα βιώματα που ήταν σαν να το περίμεναν από πάντα.

Ναι, υπάρχουν μουσικές και λόγια που ξέρουν να περιμένουν υπομονετικά σε άγνωστες κυρτές γωνίες, να ξεκουράζονται σε λερωμένα παγκάκια-απόκρυφες μνήμες και να σφουγγίζουν τα δάκρυα που ντρέπονται να κυλήσουν. Η ηχώ τους θα ακουστεί εν τέλει, σχεδόν εκκωφαντικά, μετά από πολλά χρόνια, σαν ένας μύθος που ξεχάστηκε στην άκρη των εμπειριών, αλλά ποτέ δεν έσβησε.

Λέξεις στην σειρά με παύσεις για οξυγόνο, σύγχρονα μέσα που τα προβάλλουν σε έναν κατάλευκο μετακινούμενο τοίχο που φτιάχτηκε για να μην χωρίζει τίποτα, αλλά να τα χωράει όλα. Ο προφήτης απορεί και ο μελλοντολόγος τα μαζεύει και φεύγει. Μήπως όντως είμαστε θαμμέν@ σε ένα άγνωστο μέλλον που μας περιμένει να το φανταστούμε πρώτα και μετά να το ζήσουμε;

Πριν τριάντα ακριβώς χρόνια κυκλοφόρησε το μνημειώδες άλμπουμ της Λένας Πλάτωνος, Γκάλοπ. Τώρα βγαίνει ξανά σε βινυλιακή μορφή, remastered και με νέα σχόλια της δημιουργού πάνω σε κάθε κομμάτι του, από ένα αμερικάνικο δισκογραφικό Label για να πάρει την εκδίκηση του για τα χρόνια που του έκλεψαν. Κι όμως ο Μάρκος, η Ψιψίνα, οι εμιγκρέδες της Ρουμανίας και η παρέα τους ήταν σαν να μην απουσίαζαν ποτέ. Απλά οι αιμάτινες σκιές τους χάρις στο μαύρο αυτό βινύλιο που τους έδωσε ζωή, διέσχισαν για άλλη μια φορά την απόσταση που μας χώριζε από αυτές.

Μπάμπης Κολτράνης