Έρχεται λοιπόν ο 14ος τους δίσκος και ξαναπαίρνουν όλα νόημα. Η γροθιά που έστυβε το ματωμένο ύφασμα στο artwork του Troublegum έγινε ένα κεφάλι που τυλίγεται με αυτό και κολλά τον τυφλό παλμό του στον μουτζουρωμένο τοίχο. Ο αόρατος ήρωας που έφτυνε τα σωθικά του πριν δύο δεκαετίες περίπου, συμβολίζοντας τους εαυτούς τους, πλέον μεγάλωσε και κοιτώντας ψύχραιμα γύρω του παραδέχεται πως τα πράγματα δεν είναι ίδια όπως τότε, είναι χειρότερα. Κανένα ηθικό δίδαγμα δεν εσωκλείεται εδώ, παρά μόνο ένας εκτονωτικός χορός που χάρις στους κυνικούς στίχους τείνει να είναι πιο ειλικρινής από όποια βαθιά ιδέα.

Ο δίσκος τηρουμένων των αναλογιών σήμερα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένας μικρός θρίαμβος. Έντεκα συνθέσεις που δεν σ’ αφήνουν σε ησυχία, πιστοποιούν απόλυτα τον τίτλο του άλμπουμ. Η απόλυτη πλέον χημεία και το δέσιμο των τριών τους. Η τέλεια και όχι τελειομανής παραγωγή. Τα ελάχιστα σημεία που, αν και παραπέμπουν σε παλαιότερά τους κομμάτια, εδώ είναι σαν να ξαναπαίρνουν νέα πνοή. Η απόλυτα ισορροπημένη εγκεφαλικότητα, η επιθετικότητα που τείνει, αλλά δεν καταλήγει στην οριακή απόγνωση, το αποτίναγμα της μίζερης καθημερινότητας, όλα υπάρχουν εδώ. Εκεί μάλιστα που ηχεί κάτι αναμενόμενο (βλ. rock), ακολουθεί αμέσως κάτι που δεν γίνεται να μην εξιτάρει όποι@ θεωρεί πως τα όργανα είναι για να τα βαράς μουσικά στο κεφάλι και όχι για να χτενίζουν την πλούσια ή μη κόμη του.

Το Disquiet είναι ένα ημερολογιακού τύπου soundtrack που απλά καταγράφηκε για να διασωθεί η ένταση που του έδωσε μορφή. Καμία σελίδα του δεν πάει χαμένη, κανένα ημερολόγιο δεν μοιάζει με άλλο. Καμία μπάντα δεν παίζει σαν τους Therapy? ενώνοντας τόσες ανάδελφες ψυχές, καταραμένες σε μια μόνιμη πειραγμένη εφηβεία. Περαστικά μας!