Τα πάντα είναι θέμα ισορροπιών. Που μπαίνει η στάθμη και πότε αυτές παρεκκλίνουν; Εδώ έρχεται να απαντήσει, μουσικά μιλώντας αν και θα ήταν ενδιαφέρον και ίσως εποικοδομητικό να μην το περιορίζαμε εκεί, ο/η remixer που κάτι παραπάνω θα γνωρίζει για να επιθυμεί σκόπιμα να διασαλεύσει την τάξη μιας ήδη καταγεγραμμένης σύνθεσης. Όχι βέβαια πως έχει το αλάθητο, αν κρίνουμε και από τις περιπτώσεις, σίγουρα όχι λιγοστές, που το αποτέλεσμα (βλ Album με Remix) κρίθηκε ως υπερφιλόδοξo και άστοχο όπως συνέβη στην περίπτωση του TKOL RMX 1234567 των Radiohead.

Εδώ όμως είμαστε για να επικεντρωνόμαστε κυρίως στις δουλειές που θεωρούμε δημιουργικές και τουλάχιστον ενδιαφέρουσες σε βαθμό που να ξεχωρίζουν από τον χαμό που βγαίνει στην μουσική σήμερα. Σίγουρα μια από αυτές ως προς το θέμα που αγγίξαμε στην εισαγωγή μας είναι το The Unified Field Reconstructed που κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες. Βασικά τυχαίνει όλες οι κατά μια έννοια επανεκτελέσεις συνθέσεων από τον περσινό δίσκο των PI να είναι τέτοιου επιπέδου, τέτοιας ποικιλίας και τέτοιας συνοχής που να δένουν αρμονικά μεταξύ τους. Σαν η ροή και η ταυτότητα του δίσκου αυτού να αποκτά δικιά της οντότητα, αυτονομημένη πλέον από το αρχικό υλικό στο οποίο χρωστά την ύπαρξη του. Σίγουρα βοηθά το γεγονός πως όλα τα ονόματα ανήκουν στο ρόστερ της Denovali. Αν και οι κυκλοφορίες της διαδέχονται η μια την άλλη χωρίς καμία παύση, ο κοινός παρανομαστής της διακριτικά λεπτεπίλεπτης μουσικής που κυκλοφορεί παραμένει σταθερός.

Έτσι κι εδώ κάθε μελωδία ακούγεται αιθέρια, σχεδόν ανοιξιάτικη. Η ρυθμική “παρενόχληση” των remixers της δίνει ένα σπρώξιμο για να ξεφύγει από την όποια υποτονικότητα που χαρακτήριζε την πρώτη ύλη. Χωρίς να πλατειάζει καθόλου, με ξεκάθαρες στιγμές που ξεχωρίζουν όπως είναι η συνεισφορά των The Hidden Orchestra και του John Lemke, ακούγεται σαν ένας πλήρης δίσκος.

Όσο σύντομα διαρκεί, τόσο σε σπρώχνει να τον ξανακούσεις, όχι για να καταλάβεις κάποιο βαθύ νόημα που περικλείει, αλλά απλά για να απολαύσεις την μουσικότητα του. Επιπλέον μπορεί εύκολα να λειτουργήσει ως ένα έναυσμα γνωριμίας με όλα αυτά τα σχετικά άγνωστα ονόματα που συνυπογράφουν την κυκλοφορία αυτή, χωρίς την επικέντρωση σε ταμπέλες όπως neoclassical, new jazz και γενικότερα πειραματική μουσική που επιπόλαια θα μπορούσαμε αυτά ως τέτοια να τα καταχωρίσουμε. Κάπως έτσι φαντάζει μια μουσική, όχι κατά ανάγκη τέλεια, να μην τελειώνει ποτέ λοιπόν.

Μπάμπης Κολτράνης