Αν η ambient μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια μουσική που θυμίζει εισαγωγή σε κάτι που ποτέ δεν έρχεται, τότε προς την υπεράσπιση της θα μπορούσε να ειπωθεί πως με αυτόν ακριβώς τον τρόπο παραπέμπει σε έρωτες στο ξεκίνημα τους, πριν την ματαίωση των πηγαίων ελπίδων που μέσα τους έφερναν. Υπήρξαν όμως εκείνες οι στιγμές που τα δύο πρόσωπα ήρθαν κοντά, ένιωσαν κάποια δευτερόλεπτα να αιωρούνται σε έναν κυκεώνα αφηρημένων σκέψεων, αφήνοντας τελικά πίσω τους κάτι σχεδόν μηδαμινό, αλλά τόσο έντονο. Η αξία τους μετριέται μόνο από το συναίσθημα. Τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, δεν χρειάζονται καν οι λέξεις για να το περιγράψουν και ορθώς ο Sean McCann υπηρετώντας την καταγραφή αόρατων φωνών και ποιητικών συνθέσεων, επέλεξε να εκφράζεται ορχηστρικά. Για την ακρίβεια, ακόμη και το εξώφυλλο του νέου του δίσκου υποδηλώνει σιωπή. Μια κυριλέ πισίνα προφανώς καλοκαίρι, μια δηλωμένη μοναχικότητα εκείνων που δεν φαίνονται, αλλά ίσως καθόντουσαν στις αναπαυτικές θέσεις που φαίνονται στο πλάνο.

Η ίδια η μουσική τροφοδοτεί σενάρια πάνω στο όλο σκηνικό. Ίσως είναι κι εκείνα τα βράδια που όταν τα ακούς να σιωπούν, τότε είναι που γίνονται επικίνδυνα. Το άκουσμα πάντως των νωχελικών, αλλά ταυτόχρονα διαυγών ατμοσφαιρών δεν ενέχει κάποιο κίνδυνο, παρά μόνο στο να επιβάλλει ένα σκεπτικό βάδισμα στην άκρη της νύχτας. Τα κομμάτια δεν χρειάζονταν εξαρχής τίτλους, καθώς το ένα αρπάζει το άλλο για να αφεθούν στο τέλος κουλουριασμένα σαν φρούδες ελπίδες στον έναστρο ουρανό.

Ναι λοιπόν, η ουσία των συναισθημάτων δεν βρίσκεται στα τελικά συμπεράσματα ή στην διάρκεια της έντασης τους, αλλά στην πηγαία ορμή τους. Όντως αυτό το άλμπουμ θυμίζει πρελούδιο σε μια σύγχρονη χορογραφία που αρέσκεται έτσι κι αλλιώς σε τέτοιου είδους φαινομενικά άρρυθμα ακούσματα. Η εγκεφαλική επανάληψη του όμως εν είδει συνεχών ακροάσεων, το κάνει να διαστέλλεται και να καταλαμβάνει τον χώρο που δικαιούται. Σίγουρα το αξίζει.

Μπάμπης Κολτράνης