Perc – The Power & The Glory (perctrax)

Φαντάζει περίεργο αλλά, την δεκαετία αυτή που διανύουμε, η μουσική που περιγράφει με τον πιο πειστικό τρόπο την αποσάθρωση των πάντων στην βρετανική κοινωνία, είναι αυτή του techno παραγωγού Perc. Δεν είναι μόνο οι δηλώσεις του για την σύγχρονη πολιτική σκηνή της εκεί χώρας, ούτε οι δεικτικοί τίτλοι των θορυβωδών συνθέσεων του, αλλά η ομολογία γνωστών μουσικών αρθρογράφων που πιστοποιούν το παραπάνω συμπέρασμα. Αν δυσκολεύεστε να κατανοήσετε περί τίνος μιλάμε, απλά φανταστείτε τους Throbbing Gristle σήμερα νέους, έχοντας απομνημονεύσει τα έργα του Orwell και των καταστασιακών, στριμωγμένους κάθε σαββατοκύριακο στην σάλα τεραστίων techno μαγαζιών!

Το 2ο album του Perc έρχεται να διαδεχθεί ένα γεμάτο ντεμπούτο του που δικαίως άρεσε σε κόσμο ακόμη και έξω από τον χώρο της χορευτικής σκηνής. Η πρώτη επαφή όμως, ήδη από το σχεδόν άσχημο εξώφυλλο, επιφυλάσσει έναν πονοκέφαλο και πολλά αινίγματα. Πραγματικά, τα πρώτα τρία κομμάτια είναι σαν να πρωταγωνιστείς στο βίντεο του “No Good” των Prodigy, χωρίς όμως ποτέ να καταφέρνεις να βρεις όχι μόνο από που έρχεται η μουσική, αλλά και ούτε έναν άνθρωπο με σώας τα φρένας. Σε αντίθεση με τον προκάτοχο του, αυτός ο δίσκος δεν περιέχει καμία σχεδόν στιγμή ηρεμίας και, αν κάπου εμφανίζονται παύσεις νηνεμίας, είναι για να ακουστεί πιο εκκωφαντική η ηχητική επίθεση που παραμονεύει. Μιλάμε πραγματικά για τον πιο τολμηρό δίσκο που έχει βγει τους τελευταίους μήνες, ο οποίος με εξαίρεση 2-3 κομμάτια χορευτικούς δυναμίτες το μόνο που τον κάνει να αποκαλείται techno είναι η διαύγεια και η απόλυτη συνοχή του. Είναι αλήθεια πως ένα άγχος σε φορτίζει από το όλο παρανοϊκό σκηνικό που δημιουργεί ο Perc, που απλά σου μένουν δυο επιλογές : ή θα πατήσεις με μιας το stop, ή θα αφοσιωθείς στη μελέτη αυτού του πειραματικού δίσκου. Από μας συνιστάται, με προσοχή πάντα, η δεύτερη επιλογή.

Xhin – Claw Eyes ep (semantica records)

Καλοί οι πειραματισμοί αλλά τα beats απαιτούν ρυθμό και κίνηση, οπότε όλα πρέπει να μην καταπλακώνονται από καταχθόνιες ατμόσφαιρες. Ξεκινά λοιπόν το νέο ep του Xhin, του παραγωγού από την Σιγκαπούρη, με τον χαρακτηριστικό σπαστό ρυθμό του και εκεί που νιώθεις οικεία, εμφανίζεται ένα πιάνο (!) που για μια στιγμή αιωρείται στο κενό. Αμέσως εκεί που πάνε όλα να χαθούν στο χάος, ξαναπιάνεται το νήμα και ομολογώ πως μια ανατριχίλα επήλθε, καθώς τα δυο αυτά ετερόκλητα στοιχεία άγγιξαν στο τέλος την κορύφωσή τους.

Η συνέχεια είναι κι αυτή υψηλού επιπέδου, θυμίζοντας τις κορυφαίες στιγμές της Token και επαναχαράσσοντας τη νοητή γραμμή που χωρίζει το αυθεντικό techno με το εφήμερο και κάργα επιτηδευμένο.

Kondaktor – Signal ep (modal analysis)

Ο λόγος που λατρεύουμε τις αντιθέσεις είναι γιατί περιέχουν το στοιχείο του αναπάντεχου. Ιδανικό παράδειγμα αποτελεί η μουσική που κυκλοφορεί ανά τακτά διαστήματα το συγκεκριμένο αθηνέζικο label, η οποία χαρακτηρίζεται σκοτεινή, σχιζοχορευτική και εντελώς ασύμβατη με το μεσογειακό τρίπτυχο “λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας”. Με τη νέα δουλειά του Kondaktor το label κυλά ακόμη πιο βαθιά στο σκότος. Τα πρώτα δυο κομμάτια θυμίζουν απέλπιδες προσπάθειες να βρούμε το διακόπτη του φωτός, ελαφρώς μεθυσμένοι. Κλειστοφοβία σε όλο της το μεγαλείο. Έπειτα έχουμε τα δυο remix που απαρτίζουν την β’ πλευρά (απαραίτητο αξεσουάρ κάθε κυκλοφορίας του label) και φαντάζουν σαν να βρήκαμε επιτέλους το φως, αλλά με αυτό που αντικρίζουμε να ευχόμαστε να παραμέναμε στα σκοτάδια. Τρομακτικοί βιομηχανικοί ρυθμοί συνθέτουν εγκεφαλικά όλα αυτά που από μικροί θα θέλαμε να απωθήσουμε κάπου μακριά. Αυτό όμως ποτέ δεν συμβαίνει και σαν κύκλοι που αποκτούν ρυθμό, αυτή η μουσική ισορροπεί επικίνδυνα μεταξύ μιας ευχής και μια κατάρας.

Μπάμπης Κολτράνης