Ρίχνοντας μια ματιά στα αλλοπρόσαλλα ονόματα των bars και λοιπών παρεμφερών χώρων στην Θεσσαλονίκη, ακούγεται εύλογη και μάλλον ευφυής η επιλογή να ονοματίσουν απλά ως «Πρώτο Όροφο» τον συγκεκριμένο χώρο. Ένα μέρος όπου διάφορα δρώμενα συντονίζονται και ανά τακτά διαστήματα δίνονται συναυλίες καινοτόμας μουσικής. Τι πιο λογικό από το να δημιουργηθεί μια συλλογή μαζεύοντας τον μουσικό οβολό κάθε ονόματος που πέρασε από τον πρώτο αυτό όροφο κατά την περίοδο 10/11 έως 5/12.

Ως εδώ μια χαρά ακούγεται το πλάνο αλλά τα ακόμη πιο ενδιαφέροντα έρχονται περνώντας στο καθαυτό μουσικό μέρος της συλλογής. Ήδη από το ξεκίνημα με το μονοσυγχορδικό και επιβλητικό κομμάτι των Nadja, η προσοχή του αυτιού κερδίζεται με άνεση. Συνέχεια με ένα απόσπασμα από την εκεί εμφάνιση του τρίο που αποτελούνταν από τους Frederic D. Oberland (τον οποίο εξυμνήσαμε στο Rustle of Stars που έβγαλε στο τέλος του 2011 με τον Richard Knox), May Roosevelt και Μιχάλη Βρεττά. Εδώ πραγματικά επιτυγχάνεται αρμονικά το δέσιμο διαφορετικών μουσικών παραδόσεων θυμίζοντας ελαφρώς τους Sancho 003.

Καθ’ όλη την διάρκεια της συλλογής, οι αδύναμες στιγμές είναι ελάχιστες και κυρίως αφορούν τα κομμάτια όπου ο πειραματισμός ξεπερνά τα όρια του ηχητικά «καλαίσθητου», βλ. τις καταθέσεις του Αλέξη Πορφιριάδη και του Alexander Rishaug. Γενικώς πάντως μια σειρά αρκετά γνωστών ονομάτων του πειραματισμού, όπως ο Biomass, οι PS Stamps Back & Monotonik, ο Ilios, ο Aidan Baker και  ο Νίκος Βελιώτης, αποδίδουν ο καθένας με τον τρόπο του ένα μέρος της πολυσχιδούς ταυτότητας του έργου τους. Λόγω της πληθώρας των ημεδαπών σχημάτων ίσως εδώ έχουμε μια καλή ευκαιρία να εξετάσουμε σε ποιο σημείο περίπου βρίσκεται η ντόπια, κατά μια έννοια, σκηνή. Αν και σίγουρα η μουσική που περιέχεται εδώ δεν αποτελεί με κανένα τρόπο ένα πιστό soundtrack της σημερινής (σ)αύρας της νύφης του Θερμαϊκού, εντούτοις απηχεί μια ουτοπική ηχητική απεικόνιση της — με το βλέμμα να πλανιέται στο διηνεκές και το στοίχημα να δίνεται κόντρα στην επιμονή του χρόνου.

Μπάμπης Κολτράνης