Η συγκεκριμένη μπάντα αποτελεί μια αξιοπρόσεκτη περίπτωση. Κατ’ αρχάς αν και είναι ενεργοί μόλις επτά χρόνια, με την εργατικότητα τους έχουν καταφέρει να ξεφύγουν από τα όρια της undeground σκηνής από όπου προήλθαν και να φιγουράρουν με άνεση στα αμερικάνικα charts και σε κοινή θέα αναμαλλιασμένων οπαδών τους. Τώρα, για να χαρακτηρίσει κάποια-ος αυτό που παίζουν, ο καλύτερος τρόπος είναι να μνημονεύσει ως βασικές επιρροές τα μοναδικά σχήματα που έχουν διασκευάσει, τους Pink Floyd και τους Nirvana. Ίσως λόγω αυτού του πολυσυλλεκτικού κράματος που διαμορφώνει τον ήχο τους, μαζί με την θηλυπρεπή φωνή του Anthony, να συμβαίνει είτε να τους αποδέχεσαι καθολικά, είτε να θέλεις να τους στραγγαλίσεις με πρώτο θύμα τον τραγουδιστή.

Στον προαναφερόμενο διαχωρισμό, προσωπικά τάσσομαι αναφανδόν στην πρώτη ομάδα αν και στην αρχή δυσκολευόμουν να εντοπίσω διαφορές στα πρώτα τους δυο album, όπως επίσης να συγκρατήσω μια άφαλτση νότα στην επί youtube ερμηνεία του τραγουδιστή ενώ η μπάντα ήταν και παραμένει απίστευτα δεμένη. Λογικό λοιπόν να μου πάρει καιρό για να ψηλαφίσω τον χαρακτήρα του Violent Waves χωρίς να παρασυρθώ από τις (όχι μόνο δικές μου) υψηλές προσδοκίες που το συνόδευαν. Πόσο μάλλον όταν η μπάντα κερδίζει πόντους αφήνοντας την πολυεθνική για να βγάλει το νέο της πόνημα σε δική της παραγωγή με χαμηλή τιμή στο κατέβασμα.

Η ακρόαση του Violent Waves καθώς πέρασε διάφορα στάδια από το μουσικόφιλο αυτί μου (ψιλοαπαγοήτευση – ενθουσιασμός – ανία), έρχεται να αφήσει τελικά μια θετική συνολικά γεύση, όχι όμως στον βαθμό που θα ευχόμουν να συνέβαινε. Υπάρχει βέβαια η κατεύθυνση να εμβαθύνουν στον τομέα της μελωδίας αφήνοντας πίσω πιασάρικα κολπάκια του παρελθόντος τους, αλλά γενικά δεν ακούγεται κάτι που να μην έχει κατατεθεί στις τρεις προηγούμενες δουλειές τους. Ορθά αποτυπώνεται η σταθερή απόδοση του group καθ’ όλη την διάρκεια του δίσκου, αλλά κάπως κατασβήνεται κάθε τι ηχητικά περιπετειώδες που πάει να εμφανιστεί. Με εξαίρεση την αρτιότητα του  εισαγωγικού επτάλεπτου “Birth Of Economic Hit Man”, την απαλότητα του “Think Of Me When They Sound” και την αμεσότητα του “Bird Sounds”, ακόμη και η φωνή που αποτελεί το σήμα κατατεθέν τους, φαντάζει να βολεύεται με αυτά που ήδη έχει καταφέρει.

Κατά μια έννοια ευτυχώς οι Circa Survive ποτέ δεν θα φτάσουν την εμπορική επιτυχία και την αλλοτριωτική παρακμή σχετικά παρεμφερών στον ήχο σχημάτων όπως οι Paramore και οι My Chemical Romance, αλλά πέρα από αυτό το γεγονός θα μπορούσαν να βουτήξουν σε πιο βαθιά νερά χωρίς να φοβούνται να μην τους πάρει το βίαιο κύμα.

Μπάμπης Κολτράνης