Ο όρος hardcore σήμερα περιλαμβάνει μια τέτοια ευρεία γκάμα ακουσμάτων, όπου αν δοκιμάσετε να ακούσετε τί παιζόταν πριν δέκα χρόνια και το αντιπαραβάλλετε με το τί βγαίνει σήμερα, θα αντιληφθείτε την μεγάλη απόσταση που έχει διανυθεί χάρη στην καινοτομία συγκεκριμένων σύγχρονων σχημάτων του είδους. Ένα απ’αυτά ήταν και παραμένουν οι Verse για τους οποίους έχουμε αναφερθεί ξανά, διερευνώντας τις δυνατότητες της δισκογραφικής τους επανεμφάνισης αυτό το καλοκαίρι.

Με τέτοιας πάστας συγκροτήματα είναι δύσκολο να ξεδιαλύνεις τις σκέψεις σου ανάμεσα στις υψηλές προσδοκίες που είτε ολισθαίνουν τις εντυπώσεις στην απογοήτευση, είτε τις ανυψώνουν σε μια βιαστική αποθέωση. Αρχικά, αυτό που αναδεικνύεται ως κυρίαρχη αίσθηση στο νέο τους αυτό δίσκο, είναι το γεγονός πως ακούγεται πιο αρμονικά τη νύχτα. Όχι ως κάτι το κατανυκτικό ή το σκοτεινό, αλλά ως κάτι το εσωτεριστικό την ώρα που ο ήλιος και όλα μαζί του δύουν. Χαρακτηριστική επιλογή ως προς αυτό που περιγράφουμε είναι το γκρίζο εξώφυλλο με την θέα ένος χιονισμένου δρόμου το βράδυ.

Ως προς το καθαρά μουσικό περιεχόμενο, λείπουν σχεδόν καθολικά τα υπεργρήγορα κομμάτια και η τετραγωνισμένη ένταση των προηγούμενων δουλειών τους και στην θέση τους κυριαρχούν mid tempo δυνατά κομμάτια με ποικιλία στους ρυθμούς. Οι στίχοι κυρίως ως αυτοαναφορικοί-ποιητικοί θα χαρακτηριζόντουσαν, όπου τις περισσότερες φορές επιδέχονται πλήθος ερμηνειών. Δυστυχώς η πολιτικότητα και η αμεσότητα που διακατείχε στιχουργικά το προηγούμενο τους album Aggression, φαίνεται να υποχωρεί αρκετά, επηρεαζόμενη ίσως από την συντηρητική στροφή που έχει πάρει η βοστωνέζικη ανεξάρτητη Bridge Nine Records.

Εκτελεστικά η μπάντα τολμά να βγάλει έναν πιο βαθύ και γκρουβαριστό ήχο. Ιδιαίτερα στον τομέα των drums παρατηρείται μια μετατόπιση σε παιξίματα που θυμίζουν Rival Schools ή ακόμη και Beastie Boys. Ίσως για αυτόν τον λόγο και η φωνή να φέρνει σε ορισμένα μέρη στον Zack De La Rocha με το μουσικό μέρος να παρέχει το πεδίο για την εξιστόρηση ιστοριών και προσωπικών αναζητήσεων. Ευτυχώς όλα αυτά δεν παίρνουν κάποιον εύκολο δρόμο των πεπατημένων συνθέσεων καθώς η μπάντα προσπαθεί να διατηρεί το σημείο της έκπληξης ως προς την εμφάνιση καλοδουλεμένων μελωδιών που στηρίζονται κυρίως στο δέσιμο των κιθάρων.

Ασχέτως αν ξενίζουν σε λίγα σημεία με τα κιθαριστικά τους σολαρίσματα, με τα ορχηστρικά ιντερλούδια που σκάνε άσφαιρα και με το αποτέλεσμα ελάχιστα να θυμίζει τους τρεις προηγούμενους δίσκους τους, η τελευταία τους δημιουργία έχει όλα τα στοιχεία για να αναδειχθεί στο πέρασμα του χρόνου σε άλλη μια ριζοσπαστική hardcore κυκλοφορία. Γεγονός είναι βέβαια πάντως πως οι οπαδοί του group στην πλειονότητα τους, επιφύλαξαν στον δίσκο αυτό που έχει δυο μήνες περίπου που έχει κυκλοφορήσει, μια χλιαρή υποδοχή γιατί δεν περίμεναν αυτό που εν τέλει άκουσαν.

Μπάμπης Κολτράνης