Σίγουρα τα αμερικάνικα hardcore συγκροτήματα που περιλαμβάνονται στο αφιέρωμα αυτό συγκλίνουν σε απόλυτο βαθμό ως προς τα χρώματα που χρησιμοποιούν για να σκιαγραφήσουν το παρόν, αλλά και να περιγράψουν το μέλλον που έρχεται. Έχουμε τους Tragedy, που με τον τίτλο του νέου δίσκου τους υποδηλώνουν τις σκοτεινότερες μέρες που βρίσκονται μπροστά μας, τους On Bodies να περιγράφουν τον πλανήτη-άσυλο με τον τελευταίο στίχο του ντεμπούτου τους “We are more dyin’ than living, more taking than giving” και τους Loma Prieta να τραγουδάνε “I ‘ve looked for answers: undiscover the world”. Ας τα δούμε όλα αυτά πιο αναλυτικά.

Tragedy – Darker Days Ahead (self released)

Μπορεί να μην είναι καμία σπουδαία διαπίστωση, αλλά οι συγκεκριμένοι είναι ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα του σκληρού ήχου τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια. Με έναν ισοπεδωτικό ήχο σε σκοτεινή απόχρωση, χωρίς να χρησιμοποιούν καμία τεχνολογία προώθησης μέσω Διαδικτύου, γεννημένοι από τις στάχτες ενός επίσης πρωτοπόρου diy συγκροτήματος του ακραίου ήχου, τους His Hero Is Gone, έσπασαν τα όρια του μελωδικού crust ηχητικού ιδιώματος που πρέσβευαν. Μετά από έξι χρόνια σιωπής, επανέρχονται με νέο δίσκο ο οποίος ήδη έχει δυσκολέψει τον κόσμο που τον περίμενε με ανοικτές αγκάλες. Οι λόγοι είναι κυρίως δύο για αυτήν την πρώτη αντιμετώπιση. Αρχικά οι ταχύτητες έχουν πέσει τόσο που σχεδόν έχουν απαλειφθεί τα υπερηχητικά τους γκάζια με το εισαγωγικό τραγούδι “No Cemetries Here” να θυμίζει αρκετά τους παλιούς Neurosis. Στην συνέχεια, όλη αυτή η αλλαγή έχει ως αποτέλεσμα ο δίσκος να βγαίνει πιο μεταλλικός μιας και τα συνηθισμένα λυρικά, «πολεμικά» συστατικά δεν εντυπώνονται σε σύντομα hardcore κομμάτια, αλλά σε απλωμένες και λίγο περίπλοκες συνθέσεις. Ο νέος προσανατολισμός προς άλλες πλευρές τους βοηθάει να ανακαλύψουν μέρη άγνωστα για αυτούς μέχρι χτες, όπως στο ομώνυμο κομμάτι του album που θυμίζει πρώιμους Killing Joke. Επίσης αποφεύγεται μια στείρα επαναληψιμότητα την οποία φαίνεται να λατρεύουν αντίστοιχες μπάντες του είδους (όπως π.χ. στον νέο δίσκο των Wolfbrigade). Το συνολικό αποτέλεσμα όμως δεν είναι ανάλογο των προηγούμενων δουλειών τους. Σίγουρα είναι ένας καλοφτιαγμένος δίσκος χωρίς αδύναμες συνθέσεις ή σκαμπανεβάσματα, αλλά αυτό δεν αρκεί, ώστε να συνεπάρει τον ακροατή όπως κατάφερναν να κάνουν σε όλη την πρότερη πορεία τους.

 

 

On Bodies – Planet Hospice (eulogy recordings)

Μαζεύονται λοιπόν μέλη από πασίγνωστα συγκροτήματα του είδους όπως οι As Friends Rust, οι Shai Hulud και οι Terror και περιμένεις να ακούσεις μία από τα ίδια. Αντ’ αυτού ακούς εννιά τραγούδια που θα ταίριαζαν σε μπάντα πιτσιρικάδων που δεν έχουν και τις καλύτερες προθέσεις απέναντι στον έξω κόσμο. Το έκανε πάλι το θαύμα του ο τραγουδιστής των AFR, που και εδώ αναλαμβάνει τα στιχουργικά καθήκοντα, καταφέρνοντας να μεταδώσει την ενέργεια των κλασσικών δίσκων του είδους όπου 2-3 ακροάσεις ενός album έφταναν και περίσσευαν για να μάθεις ολόκληρο τον δίσκο απ’ έξω και ανακατωτά. Στα 13 λεπτά που διαρκεί αυτό το μίνι album ακούμε δυνατούς ρυθμούς, έξυπνες αλλαγές, ορισμένα μελωδικά μέρη, ευανάγνωστους στίχους και μια γενικότερη απαισιόδοξη διάθεση η οποία όμως αφήνει σε ελάχιστες στιγμές ένα μικρό παραθυράκι διαφυγής. Midlife crisis των οργισμένων σαραντάρηδων ή απλά μόνιμο κόλλημα με τον σκληρό ήχο; Ίσως ένας συνδυασμός και των δυο να αποτελεί την απάντηση στην περίπτωσή τους. Από το να περιμένουμε νέο υλικό από τους AFR και να μην έρχεται ποτέ ή από το να επανακυκλοφορεί για νιοστή φορά το υλικό του ντεμπούτου των Terror, χίλιες φορές προτιμότερο ένα τυπικό hardcore album όπως αυτό εδώ. Μπορεί να μην ξεφεύγει πολύ από τον κατεστημένο ήχο του είδους, αλλά ακούγεται πιο ευθύ και ειλικρινές από οποιοδήποτε νέο συγκρότημα με περίεργες μπλούζες και ηλίθια tattoo.

 

 

Loma Prieta – I.V. (deathwish)

Η μουσική των LP από την Bay Area των Η.Π.Α. είναι βίαιη σε τέτοιο βαθμό που χωράει σε κάθε ετικέτα που αναφέρεται σε ό,τι ακούγεται μουσικά ακραίο, όπως το hardcore, το grind, το screamo, ακόμη και το black. Ταυτόχρονα έχει συνειδητοποιήσει αυτή η σχετικά νέα μπάντα σε τι μπέρδεμα μπορούν να οδηγήσουν όλα αυτά, οπότε τα αναποδογυρίζει όλα και βγάζει έναν ποιοτικό, ωμό θόρυβο. Απορίας άξιο είναι το επίπεδο της έντασης που βγάζουν τα όργανα στα οποία ο δείκτης των ενισχυτών τους δεν πρέπει πολλές στιγμές να μην αγγίζει το κόκκινο. Όλα παραμορφωμένα σαν ένα άσχημα ηχογραφημένο βίντεο στο youtube, στην αρχή δύσκολα ακολουθείς αυτό που βγαίνει από τα ηχεία, τουλάχιστον όσον αφορά το πρώτο μισό του δίσκου, γιατί στην συνέχεια κάπως σαν να μαζεύεται το πράγμα και να παραπέμπει στις προηγούμενες πιο ελεγχόμενες ηχητικά δουλειές του σχήματος. Διακρίνεται μια συνεχής προσπάθεια να προσπεραστούν όρια και ευτυχώς η μπάντα δεν ξεχνά να κρατά παραληρηματικούς αλλά και κοφτούς ρυθμούς που λειτουργούν ως σανίδα σωτηρίας στην περιρρέουσα χαοτική ατμόσφαιρα. Προσωπικά, μου πήρε αρκετές βιαστικές ή μη προσπάθειες για να οικειοποιηθώ τον δίσκο αυτό, αλλά άξιζε η επιμονή για να μου κάτσει στο αυτί ο ήχος μιας από τις ανερχόμενες μπάντες της underground hardore σκηνής. Ξεπερνώντας το σοκ πως μόνο τέσσερα άτομα υπογράφουν εκτελεστικά αυτήν την 24λεπτη κόλαση, οφείλω να παραδεχτώ πως οι LP κατάφεραν να βγάλουν κάτι καινούργιο στο πλαίσιο ενός είδους που θέλει κότσια, ικανότητα και έμπνευση για να το πετύχεις.

 

 

Μπάμπης Κολτρανης