Για όλους αυτούς και αυτές που πέρασαν από την γκαραζοψυχεδελική φάση (ίσως με αφορμή τους πρώιμους Pink Floyd και τον Syd Barrett) και εντρύφησαν στην αμερικάνικη και βρετανική σκηνή του ’60, ακούγοντας από την pop του Donovan, τους χαοτικούς Ultimate Spinach, τους folk ψυχεδελικούς Pearls before Swine μέχρι και τις αποθεωτικές (για το underground) συλλογές δίσκων Pebbles και Psychedelic Reaction, υπάρχει η νέα δημιουργία των Ulver (λύκοι στα Νορβηγικά) με διασκευές από Pretty Things, Byrds, Electric Prunes μέχρι Beau Brummels, Music Emporium, Gandalf και τους μυθικούς 13th Floor Elevators…

Για τ@ς υπόλοιπ@ς είναι μια ευκαιρία να ανακαλύψουν χαμένα διαμάντια που αλλιώς θα φαίνονταν άπιαστα και μακρινά. Στη δεκαετία του ’60 δεν υπήρξε μόνο το χίπικο lifestyle και οι Beatles μαζί με τους Stones. Η δεκαετία της αμφισβήτησης και του πειραματισμού είχε να αναδείξει δημιουργίες σε όλα τα επίπεδα της σκέψης (και) του μετασχηματισμού της ζωής. Ειδικά το μουσικό underground ήταν από τα πιο πλούσια σε εκδοχές, αντιλήψεις, απόψεις και στάσεις.

Τώρα, το πώς οι Νορβηγοί αρχιερείς της μετάλλαξης και της μεταμόρφωσης – αφού πέρασαν από το black metal στο σκοτεινό ambient, το industrial, την ιδιαίτερη avant-garde αισθητική και την κλασική συμφωνική φόρμα – κατέληξαν στην μεταφορά και την αναπαράσταση του ψυχεδελικού rock, είναι μια μεγάλη ιστορία.

Ο τίτλος του άλμπουμ περιγράφει τα παιδικά χρόνια σαν τα πιο καθοριστικά για τις σημερινές καταβολές και επιρροές. Πριν ξεκινήσουν το δημιουργικό τους ταξίδι διδάχθηκαν τον ατμοσφαιρικό λυρισμό και την τεχνική απόδοση της μουσικής «εσωτερικότητας» από την ψυχεδέλεια του ’60.

Οι μορφές που παίρνουν τα κομμάτια, διαμορφώνουν τα πλαίσια μιας ελεύθερης και μυστηριώδους ανάδειξης που σέβεται την αρχική πρόταση. Πιάνουν το feeling των τραγουδιών και καταφέρνουν να αποδώσουν τον μυστικοπαθή κόσμο των πρώτων εκτελέσεων.

Το Childhood’s End μυστικοποιεί τις ψυχεδελικές αναφορές-βιώματά τους και εξηγεί με τον καλύτερο τρόπο την επιλογή.

Το Tribute περιλαμβάνει κομμάτια όπως το ιδιοφυές “Bracelets Of Fingers” των Pretty Things του 1968, το σκοτεινό “Everybody’s Been Burned” των Byrds, το ονειρικό “The Trap” των (Bonniwell’s) Music Machine του 1967, το «αγαπησιάρικο» In the Past που έχουν τραγουδήσει οι Chocolate Watchband και We the People, το κλασικό “Today” από το Surrealistic Pillow των Jefferson Airplane, μέχρι και το σχετικά άγνωστο “Can you Travel in the Dark Alone” των Gandalf, το χιτάκι των Electric Prunes “I had too much to Dream Last Night, το “Street Song” των 13th Floor Elevators από το 1969 και άλλες εκπλήξεις από Μusic Emporium μέχρι Les Fleur de Lys.

Είναι αρκετά σημαντικό και ενδιαφέρον το πώς ένα συγκρότημα σαν αυτό αποδεσμεύει τη γραφικότητα των ταυτοτήτων και ωθεί σε διαθέσεις εξερεύνησης και αποδόμησης με φωτεινό σκοπό το πέρασμα από τα σκοτεινά μονοπάτια παλιών ελκυστικών εποχών.

NIKOPOL