Ο Chris Clark είναι ένας Βρετανός πειραματιστής στα ηλεκτρονικά που τρώγεται με τα ρούχα του. Η Warp, η οποία κυκλοφορεί εδώ και 10 χρόνια τις δουλειές του, κατέχει τον πιο πλούσιο κατάλογο στην «εξωγήινη» μουσική. Το Iradelphic είναι ο νέος δίσκος που κυκλοφορεί υπό την αιγίδα των δύο τους και σίγουρα αποτελεί έναν από τους πιο ενδιαφέροντες της σεζόν.

Είναι μια εύλογη επιλογή όντας κάποιος κολλημένος με κομπιούτερ και synths, να θέλει να ξεκολλήσει μετά από δέκα και βάλε χρόνια ηλεκτρονικής φαγούρας. Ειδικά όταν, έχοντας προσπαθήσει να μην επαναλαμβάνεται στις κυκλοφορίες του, έχει φτάσει στο μνημειώδες Totems Flare το 2009, όπου περιέχονται σε όλες τις εκφάνσεις τους οι μουσικές του αναζητήσεις. Λοιπόν, τρία χρόνια περιήγησης ανά τον κόσμο φτάνουν για να ξεκινήσει μια νέα αρχή και ένα νέο κεφάλαιο που δεν φλερτάρει απλώς με τα φυσικά όργανα, αλλά τα οικειοποιείται πλήρως.

Ο νέος δίσκος του είναι το απαύγασμα του ψηλαφίσματος χειροπιαστών οργάνων, νοσταλγικών συναισθημάτων και προκλητικών παιχνιδιών πάνω στη μουσική έκφραση. Πρόκειται, βασικά, για έναν χαμηλού προφίλ δίσκο που στοχεύει σε νέα πεδία πειραματισμού κάτω από το πρίσμα όχι ρομποτοειδούς ενατένισης και αγγίγματος κοινών μουσικών οργάνων, αλλά ξεκινά από την περιέργεια ενός παιδιού που βρίσκεται σε ένα δωμάτιο από δαύτα, άγνωστα και μαγευτικά, που το προκαλούν και το σαγηνεύουν.

Φαινομενικά ανακατεμένα, χωρίς βάση, και με ήχους που αναδεικνύουν ακριβώς τον τυχαίο χαρακτήρα ενός παιχνιδιού, τα 12 κομμάτια του Iradelphic κρύβουν μια ιδιαίτερη γοητεία και την εμπειρία ενός μουσικού που πριν ασχοληθεί με τις κιθάρες, τα πιάνα και τα παράγωγά τους έχει ψηλαφίσει την υφή, το βάθος και την τραχύτητά τους. Ρυθμοί που ποικίλλουν, ιδέες που αναδεικνύουν τον φυσικό ήχο και ξαναπιάνουν το νήμα της μουσικής αναζήτησης από το μηδέν και μελωδίες που δεν κρύβονται ντροπαλά, αλλά εμφανίζονται απαστράπτουσες σαν έντονες εικόνες ενός καλειδοσκοπίου είτε σε αποχρώσεις του γκρίζου είτε στα χρώματα ενός ουράνιου τόξου.

Δύσκολο να ξεχωρίσουν κομμάτια σε μια σειρά κυρίως ορχηστρικών, αλληλοσυνδεόμενων και αλληλοσυγκρουόμενων ανά στιγμές συνθετικών μοτίβων. Το road trip του Clark απέδωσε καρπούς, κυρίως προς την εύρεση ενός νέου δρόμου από τον ίδιο και στη συνέχεια ως προς τη δημιουργία ενός μουσικού συνόλου για όσες και όσους αναζητούν κάτι νέο στα ακούσματά τους. Απλά να συστήσουμε προσοχή σε όσες και όσους τυχαία βρεθούν παρκαρισμένοι με το αυτοκίνητό τους στην άκρη ενός λιμανιού μια βροχερή μέρα ακούγοντας το πιανιστικό “Black Stone”. Υπάρχει μικρός, αλλά όχι αμελητέος κίνδυνος, να κατεβάσουν το χειρόφρενο.

Μπάμπης Κολτράνης