Πόση ικανοποίηση μπορεί να νιώσει κάποιος με μια φωνή τελικά; Τι είναι αυτό που τον κατατρέχει, δεν τον αφήνει να πάει εύκολα σε κάτι άλλο, και μοιραία βυθίζεται εκεί, σαν υπνωτισμένος; Γραπωμένος από νότες και ήχους που βγαίνουν από ένα συγκλονιστικό λαρύγγι. Από μια διαλυμένη ίσως καρδιά. Από κάποιον συνεχόμενο πόνο. Διεξοδική ανάγκη αποτύπωσης σε νότες που έρχονται με τους κατάλληλους μουσικούς συντρόφους να ισοπεδώσουν την όποια μικρή υπόνοια μουσικής βατότητας.

Την Farida Lemouchi (Molassess, The Devil’s Blood) την έχω ερωτευτεί από το 2009 και το πρώτο άλμπουμ των TDB. Από τότε την ακολουθώ παντού. Δεν συμβαίνει συχνά κάποιες φωνές να έχουν τόσο δυνατή προσωπικότητα -τουλάχιστον στις μέρες μας. Τραγουδά την θλίψη και την μελαγχολία με γενναιότητα. Η ζωή, ο θάνατος και το πυροτεχνικό μεσοδιάστημα που μεσολαβεί καλύπτει το e.p των τεσσάρων κομματιών. Μόνο που το τελευταίο μπορεί να θεωρηθεί η υπογραφή και “ο συνδετικός κρίκος” των όσων λέγονται στα προηγούμενα τρία. Κι όμως, ένα κομμάτι του 1977 από μια θρυλική μπάντα ρίχνει κουρτίνα στο Hell To Zion, και μοιάζει σαν να ήταν έτοιμο από καιρό για να συμβεί αυτό. Αυτό όμως που το κάνει πραγματικά συγκλονιστικό είναι η συμμετοχή των αδερφών Åhman, (“In Solitude”), με τα φωνητικά τού Pelle, και τον Gottfrid στο πιάνο.

Gott από την Ολλανδία. To Hell To Zion το e.p το οποίο κυκλοφόρησε κάποιους μήνες πριν στο Roadburn 2022, και τις ημέρες αυτές κυκλοφορεί και σε βινύλιο.
Εξαμελής μπάντα με μέλη από Molassess, The Devil’s Blood, Soulburn, Legion of the Damned, Severe Torture, Ggu:ll, Dodecahedron και Radar Men from the Moon. Με λίγα λόγια, το Hell To Zion, μπορεί και καλύπτει (με 3 κι 1 κομμάτια) με την οντότητα του ό,τι θα μπορούσε να κάνει -ίσως- κάποιο άλλο με 10. Κι αυτό σημαίνει πολλά. Dark rock σε έναν άγριο χορό στην άβυσσο τής καρδιάς. Είναι απλά μαγικό.

Once you stop clinging and let things be, you’ll be free, even of birth and death. You’ll transform everything.
— Bodhidharma

Eleni Liverakou Eriksson