Πιθανόν κανένα όνομα του μουσικού στερεώματος να μη χρειάζεται συστάσεις καθώς υπάρχει η αμεσότητας της δημιουργίας του που οφείλει να μιλά από μόνη της και όταν μιλά να τα λέει όλα. Η Νορβηγίδα Jenny Hval κάθε φορά που κυκλοφορεί κάτι είναι σαν να αρκεί αυτό για μια εκ βαθέων συνομιλία μαζί της. Μπορεί η μουσική της να ντύνεται το πέπλο της ευπρόσιτης μελωδικής φόρμας αλλά ταυτόχρονα σε λούζει με ένα φως που γεννήθηκε για να σε τυφλώνει. Την μια ακούς τις συνθέσεις της και βυθίζεσαι στον κόσμο της, την άλλη κάπου εστιάζεις αλλού την προσοχή σου και χάνεις την όλη μαγεία.

Το νέο της άλμπουμ έχει την ιδιαιτερότητα να αποτελεί απαύγασμα μιας συλλογικής προσπάθειας μιας φτιαγμένης επί τούτου μπάντας με το αποτέλεσμα να στέκει ανάμεσα στην χαλάρωση και στην παράλυση. Με αυτό στα ακουστικά αναπολείς τις όμορφες δημιουργίες της Julia Holter, αντικρίζεις ένα πλούσιο ρυθμικό και εκφραστικό λεξιλόγιο και καταλήγεις στη μαγική φωνή που μπορεί χωρίς όλα τα προαναφερόμενα να μην ξεχώριζε αλλά ούτε κι αυτά χωρίς αυτήν σίγουρα θα αποτύπωναν κάτι το ξεχωριστό. Πέραν των τετριμμένων περί καλύτερου τραγουδιού της χρονιάς (”Jupiter”), και γενικότερα καλύτερου δίσκου (ως τώρα), ακούγοντας το Classic Objects ας ανακαλύψουμε μέσα στα σπάργανα ενός χειμώνα που δεν λέει να φύγει, αυτό το αήττητο καλοκαίρι για το οποίο έχει κάνει λόγο ο Αλμπέρ Καμύ.

Μπάμπης Κολτράνης