Σε αντίθεση με το κλίμα της απομόνωσης που υπάρχει γύρω μας εδώ και χρόνια το οποίο εδραιώθηκε την εποχή του γνωστού ιού, έχουμε την ανάδειξη της σημασίας των συνεργασιών στη σύγχρονη μουσική. Η σύμπραξη ονομάτων αποδεικνύεται σε ορισμένες περιπτώσεις αρκετά πρόσφορη με αποτέλεσμα το καινούργιο που επιφυλάσσουν να έρχεται κόντρα στη μονολιθικότητα των προσωπικών άλμπουμ που είχαμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Η τέχνη εξάλλου οφείλει να έρχεται ενάντια στο κατεστημένο και στα στερεότυπα, πολιτικά, κοινωνικά ή ατομικά. Η Jenny Hval αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι πέρα των νοημάτων που μεταφέρει με τη βαθυστόχαστη pop μουσική της, έχει πιάσει το νόημα της εποχής που προαναφέραμε.

Μαζί με τον συνεργάτη της Håvard Volden προχωρά σε μια ολοκληρωμένη δουλειά η οποία χαρακτηρίζεται από μια ελευθεριά στις εκφράσεις της και μια τρυφερότητα που αφοπλίζει. Αν το Feeling EP που είχαν κυκλοφορήσει πριν τρία χρόνια ήταν ένα περιεκτικό δείγμα των δυνατοτήτων αυτής της συνεργασίας, το ντεμπούτο τους εδώ είναι αυτό που τις απελευθερώνει. Δένουν τόσο αρμονικά η φωνή της Jenny με το ηλεκτρονικό πλατό και τις κιθάρες του Håvard με αποτέλεσμα να χάνεται ποιο από τα δύο στοιχεία προχωρά μπροστά και ποιο ακολουθεί. Μάλιστα εκεί που νομίζεις ότι θα έχουμε ένα μονοδιάστατο άλμπουμ λόγω των συγκεκριμένων λιτών μέσων, αποδεικνύεται ότι κάθε κομμάτι έχει έναν δικό του χαρακτήρα και αυτό βοηθιέται από την εναλλαγή spoken μερών με τραγουδιστές μελωδίες που δίνουν μια μοναδική φρεσκάδα. Ειδικά όταν απλώνουν χρονικά τις ιδέες τους όλα τα προτερήματα του άλμπουμ αγγίζουν το ζενίθ τους (βλ. το 15λεπτο “Love, Lovers”).

Μπάμπης Κολτράνης